Μια γυναίκα βηματίζει στη θάλασσα,
τραγουδώντας για δάση, ερήμους, ποτάμια.
Έτσι περνούν οι αιώνες,
πλάνα από κάποιου το όραμα,
με τα λόγια ενός τυφλού πάνω σε λόγια.
Το κεφάλι της φωτίζεται·
πυρπολημένο Αφγανιστάν.
Eίναι στη μέση του γαλάζιου,
με τα χέρια διάπλατα, ουρλιάζει
υπό τη σκιά φτερωτών μηχανών.
Και γίνεται όπως στους εφιάλτες,
που η φωνή δεν ανταμώνει τον ήχο.
Και γίνεται όπως στον πυρρίχιο,
που τα πόδια το πανόραμα διαλύουν
του θανάτου και ο χρόνος νικάει με αίμα.
Και ζω αυτό το δράμα της,
περιμένω ένα πλοίο με μαύρα πανιά,
τη μακρινή φωνή των πουλιών νοσταλγώντας,
ό,τι την ψυχή του έλκει μακριά μου.
Ειδικά στον αποχωρισμό,
όταν τα βλέμματα μένουν να κοιτούν
το κενό ανάμεσα στα κορμιά τους,
όχι το πρόσωπο που χάνουν.
Με ένα ανεξάντλητο, ανεπίστρεπτο δόσιμο.
Έτσι διαιωνίζεται ο πόλεμος μέσα μας.
Ευτυχία Παναγιώτου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου