Διάβασα με προσοχή το
κατατοπιστικό άρθρο του Στέφανου Δημητρίου για τον κοινωνικό φιλελευθερισμό. Θα
ήθελα, δίχως να μπαίνω στα σχετικά γνωστικά πεδία αφού τα χειρίζεται με προφανή
ευρυμάθεια κι εντιμότητα, να επισημάνω ότι στην καθεαυτό πολιτική ρητορική,
στην καθομιλουμένη θα λέγαμε με την οποία γίνεται προσπάθεια επιβολής της
ιδεολογικής ηγεμονίας, ο όρος κοινωνικός φιλελευθερισμός εισήχθη κατά κόρον το
’90 από την μη κομμουνιστογενή κυρίως αριστερά (πάντοτε πιο ανήσυχη και όσον
αφορά τις ιδέες) ως αντίπαλο δέος του ολοκληρωτισμού του οικονομικού
φιλελευθερισμού και των ντυμένων με μια αδίστακτη μικροαστική ηθική
απαγορεύσεων του. Για μια ακόμη φορά πρόκειται δηλαδή για αντιδάνειο, (όπως
τόσα άλλα σε τόσους τομείς, από τη κριτική για την Ευρωζώνη και τη συμμαχία του
Νότου μέχρι το Δουβλίνο 2 και τα Κοινωνικά Ιατρεία κλπ) που για να το
νομιμοποιήσουν το επενδύουν με βάση την πολιτική επιστήμη. Ενώ καταγγέλλουν την
αριστερά (που έχει κι αυτή τις δικές δυνατότητες και προβλήματα) οι ελίτ μέσω
της ρητορικής και των αναπαραστάσεων τους, επιχειρούν μια όπως την ορίζει η
κοινωνική ψυχολογία ιδεο-ψυχολογική προσέγγιση, απο-νομιμοποιώντας κάτι μόνο
και μόνο για να το νομιμοποιήσεις μετά στα μέτρα σου… Αυτό συνδέεται και με την
περίφημη φράση του Α. Σαμαρά στον πρόλογο του βιβλίου που αντιπαραβάλλει τον
κοινωνικό φιλελευθερισμό ως… «όπλο για να χαθεί η ηγεμονία των αριστερών ιδεών»
(ο καημός τους αφού πώς να δικαιολογήσουν τον οικονομικό ολοκληρωτισμό;!) και
να αποκτήσει ο λαός μας (που αμφιβάλλω αν τον ξέρουν, όπως και τον καθεαυτό
χώρο της εργασίας, μέσα στις γυάλες
προδιαγεγραμμένης καριέρας από τα παιδικάτα τους) που του ταιριάζουν καλύτερα…
Σας ευχαριστώ
Ελένη Καρασαββίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου