Ο ζωγράφος του μήνα

ΤΗΣ ΛΗΔΑΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ

Ο ζωγράφος του Μαρτίου είναι ο Βασίλης Γεροδήμος. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Άρτα. Ζει και εργάζεται σήμερα στην Αθήνα. Σπούδασε μαρμαρογλυπτική στη Σχολή Καλών Τεχνών Πανόρμου της Τήνου (2002-2005) και γλυπτική στην ΑΣΚΤ της Αθήνας (2005-2010), με δάσκαλο τον Γιώργο Λάππα.

Παράλληλα παρακολούθησε το εργαστηριακό σεμινάριο «Ξερολιθιάς», στη Μαγιόρκα της Ισπανίας, που έλαβε χώρα σε συνεργασία του Συμβουλίου της Μαγιόρκας με το «Ευρωπαϊκό Σταυροδρόμι Ξερολιθιάς» (2004). Παρακολούθησε επίσης το εργαστηριακό σεμινάριο «Τέχνη Τοπίου», στη Γλασκόβη της Σκωτίας, με τη συμμετοχή του Andy Goldswothy (2005).

Συμμετείχε σε ποικίλες ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό, όπως η «The Bakehouse», στο Gate house of Fleet, στη Γλασκόβη της Σκωτίας (2005), η ομαδική έκθεση στον Πολυχώρο Bartesera (2006), το Φεστιβάλ «Foto-Therapy», στο Ρέθυμνο (2007), η «Αρχηγοί, Ζώα, Εργαλεία», στη γκαλερί Καπάτος, τα «Εργαστήρια», στο TAF, THE ART FOUNDATION, στο Μοναστηράκι, τα «Sanatorio Projekts», στα Χάνια του Πηλίου και τα «The symptom projects», στα Ταμπάκικα της Άμφισσας (2011).

Έχει φτιάξει κατασκευές από χαρτί αλλά και τον σκηνικό διάκοσμο για ποικίλες θεατρικές παραστάσεις, όπως η «Άμλετ, ο πρίγκιπας της Δανίας» με την ομάδα «The Helter Skelter Companie», στο Ίδρυμα Μιχάλη Κακογιάννη, η «Θυμάσαι τη φωνή μου; Ε. Πιάφ-Σ. Μπέλλου», στον Εναλλακτικό Χώρο «Προσωρινός», στη Δεινοκράτους 103, στο Κολωνάκι(2011).         

Ο Βασίλης Γεροδήμος πλάθει με τα γλυπτά του ένα σκηνικό μέσα στο οποίο εκτυλίσσεται ο ατομικός και συλλογικός χώρος της μνήμης. Χρησιμοποιεί ευτελή υλικά, όπως στην arte povera της δεκαετίας του ‘70, χαρτόνια, κυρίως, βαμμένα με οικοδομικό στόκο, σπασμένα μπουκάλια που γεμίζει με πηλό, βουτηγμένα μέσα σε διαλύματα χρωμάτων στρώματα εφημερίδων, καμένα ξυλαράκια και χαρτόνια επικολλημένα με λωρίδες στο χρώμα του αλουμινίου, δέρματα ζώων.

Ξεκινά από απλές, γεωμετρικά δομημένες μακέτες μικρών διαστάσεων. Για να φτιάξει ρυθμικά και εύθραυστα κλίνουσες κατασκευές, δωμάτια που θυμίζουν τους στέρεους, πλασμένους με το γηγενή σχιστόλιθο στάβλους των κυκλαδίτικων νησιών, ποτισμένα από την ιστορία και το μύθο και την παράδοση σώματα.

«Στην πραγματικότητα κάθε σκηνή είναι ένα ανοιχτό στην μπροστινή του πλευρά κιβώτιο, μέσα στο οποίο ζωντανεύει η φαντασία του συγγραφέα», έγραψε ένας γερμανός κριτικός θεάτρου τέχνης για την παράσταση «Τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα», που συνέθεσε ο Μπέρτολτ Μπρεχτ με τον Κουρτ Βάιλ και ανεβαίνει ξανά τις ημέρες αυτές στο Βερολίνο. Επισυνάπτοντας τη φράση του σκηνοθέτη Πήτερ Μπρουκ, ότι «το θέατρο δεν χρειάζεται τίποτε άλλο από αυτόν τον κενό χώρο».  

Είναι αυτός ακριβώς ο κενός χώρος που δομεί ο Βασίλης Γεροδήμος, δίνοντας την αίσθηση στο θεατή των έργων του ότι εισέρχεται σε ένα περιβάλλον όπου αυτός μπορεί να συνομιλήσει με το παρελθόν του και το παρόν του.