Οι σιωπές, ένα ευγενικό άλλοθι

Μοίρα. Με αυτόν τον τρόπο οι ουτιδανοί της εξουσίας περιέγραψαν το κακό. Ως φυσική καταστροφή, ως κάτι παράταιρο και εχθρικό που βρήκε τον λαό. Το ίδιο είπαν και τα παπαγαλάκια τους στα δελτία των 8. Κι αυτή η δύστηνος μοίρα έπεσε πάνω σε όλους μας. Σε δίκαιους και άδικους. Σε φαύλους και τίμιους. Σε φασίστες και σε δημοκρατικούς. Η Μοίρα ή ο Θεός. Και έτσι νομίζουν ότι θα σωθούν οι φασίστες, οι κερδοσκόποι, οι εξουσιαστές, οι άθλιοι τυμβωρύχοι. Αφού φταίει η Μοίρα ή ο Θεός, τότε όλοι θα χαθούμε ή όλοι θα σωθούμε. Ακόμη ένας μύθος. Γιατί αυτή η κακιά Μοίρα είναι επιλεκτική. Τσακίζει τους τίμιους, τους εργάτες, τους αδύναμους, τους μεσαίους, και αφήνει όλους τους άλλους στο απυρόβλητο. 

Αυτά σκεφτόταν ο ασκητής την ώρα που αγνάντευε πέρα στη θάλασσα του θρακικού πελάγους. Σκέψεις πολλές για μια νεότητα που χάθηκε ρημαγμένη, σκέψεις για έναν Θεό που κάποτε σαν ζηλωτής αγάπησε, αν και κάτι εντός του τού έλεγε πως δεν μπορεί αυτός, παιδί της ηδονής, να χωρέσει μέσα σε ασκητικά ράσα∙ εκείνος επέμενε, σήμερα πια δεν ξέρει πότε έκανε το μεγάλο λάθος. Και τώρα στο χάος χαζεύει τα θλιβερά παιχνίδια των "νέων" σχηματισμών, που φιλοδοξούν να καλύψουν τα κενά που δημιουργούνται στους παραδοσιακούς αρμούς της εξουσίας. Μια εξουσία πια σκέτη γριά, άθλια, μισερή, που το μόνο που της πρέπει είναι ένας θάνατος όχι αξιοπρεπής.

Η γυναίκα κατάλαβε την ταραχή του και του έδειξε έναν ευγενή κύριο που έμπαινε στο Μαξίμου. Σαν καλόγνωμος δάσκαλος παλιάς κοπής δεν είναι; ρώτησε η γυναίκα. Ναι καλή μου, είπε εκείνος. Σαν ένας παλιός δάσκαλος που έχασε εδώ και χρόνια την ακριβή αίσθηση, είπε ο ασκητής, γιατί χάθηκε εδώ και χρόνους τώρα μέσα στα νούμερα και λησμόνησε τους ανθρώπους. Ή μάλλον κάτι χειρότερο: νόμισε ότι τα νούμερα ήταν άνθρωποι και όλος του ο ζήλος ο ιεραποστολικός ξεστράτισε σε λάθος δρόμο. Σαν και σένα, αγαπημένε φίλε; ρώτησε η γυναίκα. Που από παιδί της ηδονής έγινες ασκητής; Και συ ξεστράτισες; Και ξεστρατίζω, απάντησε χαμογελαστά ο ασκητής, μόνο που το δικό μου ξεστράτισμα εγώ το πλήρωσα. Είτε παραδρομούσα προς την ηδονή, πάντα καιόμενος και πάντα μόνος, ή όταν γυρνούσα στα γράμματα τα εκκλησιαστικά ικέτης και εξόριστος. Τώρα όμως το ξεστράτισμα αυτού του ευγενικού παλιού δασκάλου άλλοι το πληρώνουν. Αυτά τα θύματα της Μοίρας ή του Θεού.

Το τριμμένο κομποσκοίνι είχε μετρήσει πολλές ανεπίδοτες προσευχές αλλά και πολλά είχε φιλοξενήσει δάκρυα. Αυτό το κομποσκοίνι πήρε η γυναίκα από τον ασκητή και το τύλιξε κάτω στον αστράγαλό της. Πάντα είχες κάτι κρυμμένο, διονυσιακό, της είπε εκείνος. Εντός είναι η μαινάδα, αλλά πάντα την έκρυβες με τέχνη. Ό,τι κάνει και αυτός ο ευγενής παλιός δάσκαλος. Από τότε που ξεστράτισε, του έμεινε μόνο το εξωτερικό χαμόγελο και η ήρεμη φωνή. Μόνο που και συ πλήρωσες αυτό το κρυμμένο μυστικό σου. Ενώ εκείνος; Παρέα με τους λύκους του συστήματος ρημάζει και περιμένει το ευχαριστώ. Άλλωστε, τούτη την παράξενη εποχή βλέπεις χρυσαυγίτες να στηρίζουν απεργούς, βλέπεις πλιατσικολόγους να προσφέρουν βοήθεια και τοκογλύφους ιδεών να νομίζουν ότι μπορούν να ανασυστήσουν τις παλιές τους δόξες. Τα σώματά μας, ευγενική μου φίλη, έχουν πολλές πληγές. Πληγές χρόνων που εμείς τις προξενήσαμε. Και η μεγαλύτερη πληγή ήταν η σιωπή. Εσύ γιατί αλλού ταξίδευες και σιωπούσες κι εγώ γιατί ήμουν χαμένος μέσα στη ρέμβη του επέκεινα. Μα σήμερα είναι η βοή μεγάλη, είναι ο καθαρτήριος θυμός μεγάλος, κανείς δεν ξέρει τι θα βγει.

Η γυναίκα αγγίζει μια ουλή στο μπράτσο του ασκητή και του ψιθυρίζει. Αυτή ασφαλώς δεν είναι από χρόνια που διάβαζες τους πατέρες, ούτε από τότε που μιλούσες για τη σωτηρία της ψυχής. Είναι από τα άλλα χρόνια, εκείνα που δεν μπόρεσες ποτέ να κανοναρχίσεις εντός σου. Μακρύς ο δρόμος, της λέει εκείνος. Ήσουν πάντα η αγαπημένη φίλη. Τόσο κοντά και τόσο μακριά. Πάντα. Θα την διαβούμε την έρημο, το νοιώθω, του λέει η γυναίκα. Θα την διαβούμε. Οι σιωπές δεν ήταν τελικά τίποτε άλλο
παρά το ευγενικό άλλοθι της ακηδίας μας. Μα τώρα, χρόνια μετά από τότε, τώρα μπορούμε να πούμε πως δεν θα κρυβόμαστε πια πίσω από ευγενικές δικαιολογίες.

ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΣΑΚΕΛΛΙΩΝ

Βασίλης Γεροδήμος- Χωρίς τίτλο