Tι είναι ο ασκητής; ρώτησε η γυναίκα τον παράξενο σύντροφό της. Μια γδαρμένη ζωή, ένας τόπος αειθαλών συμβάντων, είπε εκείνος χαμογελαστά κι άναψε ένα τσιγάρο. Κοιτούσε πίσω του, τον χρόνο που πέρασε. Μετρούσε τα χιλιόμετρα του άγονου δρόμου και απορούσε με την δεξιότητα των αθλίων. Είμαστε μια κατεχόμενη χώρα, του είπε η γυναίκα. Θέλουμε να είμαστε μια κατεχόμενη χώρα, απάντησε εκείνος. Γιατί έχουμε την κατοχή μέσα μας. Αφεθήκαμε σιγά σιγά, ανεπαισθήτως, παραδοθήκαμε. Ενίοτε θυμόμαστε μια παλιά έκρηξη, μα ύστερα πάλι, λες και τρομάζουμε από αυτό το κομμάτι της ιστορίας, το βάζουμε στα πόδια. Είσαι αυστηρός, είπε η γυναίκα. Καθόλου, απάντησε εκείνος. Σε λίγο θα υπογράψουν τη σύμβαση και δεν θα μας μείνει τίποτε. Δεν θα κατέχουμε τίποτε. Κατά μία έννοια, θα είμαστε ελεύθεροι από πράγματα άχρηστα, θα έχουμε δραπετεύσει κι από την ζωή μας.
Η γυναίκα έβγαλε λίγο ψωμί και τυρί και του έδωσε να φάει. Έχεις μέρες να φας, του είπε. Εκείνος συνέχισε να καπνίζει και να μιλά μόνος του. Τους βλέπεις, είπε, τρομαγμένοι παρακολουθούν τις ειδήσεις. Δεν διαβάζουν, ακούν και βλέπουν μόνο. Οι ειδήσεις είναι συναισθηματικές, δεν αποσκοπούν στο να πουν την αλήθεια, αλλά να κατασκευάσουν τρομώδη συγκίνηση. Λίγοι είναι οι γενναίοι του καιρού. Εσένα κανονικά δεν θα ‘πρεπε να σε ενδιαφέρουν όλα αυτά, είπε η γυναίκα. Ασχολείσαι μόνο με υποθέσεις ψυχικές. Ο ασκητής γέλασε και της είπε: ασκητής είμαι όχι καλόγερος. Ενδιαφέρθηκα για σένα, κάναμε έρωτα πολλές φορές, εσύ ενδιαφέρθηκες γι' αυτό το γδαρμένο κορμί. Οι υποθέσεις μου δεν είναι μόνο ψυχικές. Αλλά άκου, πόσες χαλυβουργικές υπάρχουν στην χώρα; Πόσες γωνιές εξέγερσης υπάρχουν; Πού είναι λοιπόν τα θύματα του πολέμου, τι περιμένουν άλλο; Κι όμως, οι υπάλληλοι που βλέπουν να πετσοκόβεται ο μισθός τους, στρέφονται εναντίον των συνταξιούχων. Γιατί αν δεν στραφούν εναντίον των συνταξιούχων, τότε πρέπει να ονοματίσουν τους ενόχους. Είναι έξυπνοι οι εξουσιαστές. Την πρωτεύουσα την εξαθλιώνουν και την επαρχία την κοιμίζουν. Εδώ, οι άνθρωποι μιλούν στους πολιτικούς τους με την άνεση του ενικού αριθμού. Υπάρχει μια σάπια οικειότητα, μια οικειότητα ερήμωσης και θανάτου, μια ψευδαίσθηση που θαρρείς και προβάλλει ακλόνητη, ισχυρή, μια ψευδής εικόνα συγκυριαρχίας. Και οι τσαρλατάνοι το ξέρουν αυτό. Γιατί αυτή ήταν η πετυχημένη μανιέρα τους χρόνια τώρα. Αυτό είναι δύσκολο να αλλάξει. Οι άνθρωποι στις μικρές πόλεις και στα χωριά νομίζουν, απλώς νομίζουν, ότι όλα αυτά που γίνονται αφορούν κάποιους άλλους. Οι ίδιοι ακόμη δεν αισθάνονται εξαπατημένοι από τους εκλεκτούς τσαρλατάνους. Πιστεύουν ότι κάτι θα γίνει, κάπως αλλιώς θα πορευτούν τα πράγματα, χωρίς όμως οι ίδιοι να χρειαστεί να κάνουν κάτι γι' αυτό.
Η γυναίκα τον αγκάλιασε και πήγαν να καθίσουν κάτω από το σπαθί της Κομοτηνής. Το βλέπεις, της είπε. Αυτό το σπαθί θυμίζει πάντα, και σε όλους εδώ, ότι υπάρχει ένας εχθρός μεγαλύτερος από τον εαυτό τους. Γι' αυτό η κρίση πάντα θα μένει στα ελέγξιμα όρια. Ειρήνη στην ψυχή σου, ειρήνη στον κόσμο, είπε η γυναίκα και άρχισε να λέει ένα παλιό τραγούδι της Ανατολής.
ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΣΑΚΕΛΛΙΩΝ
 |
| Γιάννης Σινιόρογλου- Χωρίς τίτλο |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου