Ο ζωγράφος του μήνα

ΤΗΣ ΛΗΔΑΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ

Γιάννης Σινιόρογλου- Χωρίς τίτλο

Ο ζωγράφος του Φεβρουαρίου είναι ο Γιάννης Σινιόρογλου. Γεννήθηκε στην Αθήνα, όπου ζει και εργάζεται σήμερα. Σπούδασε ζωγραφική στην ΑΣΚΤ της Αθήνας (2004-2009), με δάσκαλο το Γιάννη Ψυχοπαίδη. Φοιτά, από το 2010, στο μεταπτυχιακό τμήμα «Σχεδιασμός-Χώρος-Πολιτισμός» της Αρχιτεκτονικής Σχολής του ΕΜΠ.

Έχει συμμετάσχει σε ποικίλες ομαδικές εκθέσεις, όπως η «Digital Freaks Install the Noise», στην Τεχνόπολι του Δήμου Αθηναίων, και η «Διαδρομές», στο πλαίσιο της 5^ης Πανελλήνιας Έκθεσης Αρχιτεκτονικού Έργου, στους Μύλους Αγίου Γεωργίου της Πάτρας (2006), η εικαστική δράση «Kreation», στη Βαρβάκειο Αγορά (2007), η «Ημερολόγια της φωτιάς», στο Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων «Μελίνα» και η «5^η Μπιενάλε των Φοιτητών των Ανωτάτων Σχολών Καλών Τεχνών Ελλάδος», στο σταθμό Σύνταγμα του μετρό (2008), η «Rooms 2009» που οργάνωσε η Αίθουσα Τέχνης Καππάτος, στο ξενοδοχείο St. George Lycabettus (2009) και η «ΣΙΝΕΦΙΛ», στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης (2009-2010), η «ΔΙΠΟΛΙΚΟΤΗΤΑ & ΤΕΧΝΗ», που οργάνωσε το Ερευνητικό Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο Ψυχικής Υγιεινής (ΕΠΙΨΥ), στην ΑΣΚΤ της Αθήνας, «ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΣΩΤΗΡΙΑ: Μνήμη και Ασθένεια στον Εικαστικό Λόγο», στο νοσοκομείο Σωτηρία, η «SUMMER 10 +10 ARTISTS», στην Elika Gallery, στο Κολωνάκι, και «The 5^th Rocycany Biennial in Graphic Artists», στην Τσεχία (2010), η 11^η Έκθεση Σύγχρονης Τέχνης «Πεδίο Δράσης Κόδρα 2011», στο πρώην στρατόπεδο Κόδρα της Καλαμαριάς Θεσσαλονίκης, η «ALL THAT IS SOLID MELTS INTO AIR, the vitrina project», και η  «Contemporary Life Documentation: THE COLLECTION», στο Οpenshowstudio, στο Μοναστηράκι, η «One day’s residancy», σε συνεργασία με τον Γιάννη Δελαγραμμάτικα, στο Θέατρο Εμπρός, στου Ψυρρή, η «ATHENS BIENNALE 3 (MONODROME)» στην performance Human Jukebox Shuffle, στη Διπλάρειο Σχολή, στην Πλατεία Θεάτρου (2011).

Ο Γιάννης Σινιόρογλου στήνει τον εικαστικό του κόσμο  με αντιθετικά και ετερόκλητα στοιχεία και υλικά, σύμφωνα με το σκεπτικό των «δωματίων και ερμαρίων θαυμάτων», των καθιερωμένων ως «Wunderkammern». Αυτά που συγκροτούνταν από τους μονάρχες και τους μεγαλοαστούς της αναγέννησης και του μπαρόκ, για να  προβάλουν, σε αντίθεση με το σχολαστικισμό του μεσαίωνα, μια καθολική θεώρηση του κόσμου, όπου η ιστορία, η τέχνη, η φύση και η επιστήμη γίνονταν ένα.

Φτιάχνει δάπεδα με μαύρη γούνα και πάνω τους διαβάσεις με ασβεστωμένα και τοποθετημένα πάνω σε ακίδες χαλίκια, που ταλαντεύονται και αναιρούν έτσι την έννοια της προσβασιμότητάς τους.     

Κατασκευάζει δένδρα με κούτσουρα που τα τρυπούν αιχμηρά βρυσάκια του αγιασμού, και τα προστατεύουν ενίοτε μικρά πορτοκαλί μαξιλαράκια, φωλιές πουλιών που μοιάζουν με τρόπαια κυνηγών, και κούφια, τριγωνικά ποταμόσπιτα, όπου προβάλλουν στη θέση της κούνιας των μωρών ζυγοί, γεμισμένοι με ζελεδένια αρκουδάκια.

Στήνει πάνω σε καλυμμένα με μονωτικά υλικά ξύλα θρόνους από πεταμένες καρέκλες και «χάρτες» με πατρόν εσωβράκων.

Πλάθει τους νάνους του Γουόλτ Ντίσνευ σε γλυπτά με σελλοτέιπ και τους παρουσιάζει ταυτόχρονα μεγεθυμένους σε τυπώματα, ωθούμενος από μια επιγραφή των Ετρούσκων: «Είμαστε νάνοι στις πλάτες γιγάντων». 

Χαράζει τις σειριακά τυπωμένες καραμέλες σαν μια απρόσωπη φιγούρα που αποκαλεί «απάντηση στο Άμλετ: είμαι ο κανένας».

Ο Γιάννης Σινιόρογλου επιχειρεί, διασχίζοντας την τέχνη, την παραδοσιακή και τη μοντέρνα, να κρατήσει τα θραύσματα που τον ενδιαφέρουν και να σμιλέψει τη δική του, παράξενη, πλαστική γλώσσα «των δωματίων και ερμαρίων των θαυμάτων», με ευτελή υλικά. Θέλει έτσι να αποδομήσει τις εικόνες των παλαιών και σύγχρονων μύθων και των πλαστών μεταμοντέρνων συμβάσεων που κυριαρχούν τον κόσμο μας. Και να δομήσει νέες συλλογικές εικόνες μέσα από τον αναστοχασμό και την κατάθεση των αντιφατικών σημείων και σημαινόμενων που τις συνθέτουν.