Σαν πανσέληνος που έγειρε το χάρτη στα πόδια μου
το όνειρο με τα δακτυλόγραφα ράμματα
ξύπνησε έναν μεγάλο περίπατο στα ξένα,
προς εκείνο το ξενοδοχείο δίπλα στη θάλασσα ακριβώς,
όλοι ζωντανοί, γελιοδότρα πρώτη εγώ
έκανα την κίνηση, τράβηξα την κουρτίνα
για να αγναντέψω το γαλάζιο των μικρών
χασμουρητών,
το άγριο μπλε της αγωνίας και της πάλης με το ουρανί,
το θαλασσί όπως το φύλαξα του ερωτάν,
ανάμεσα σε κελαηδήματα και χώμα,
το μεγάλο όνειρο δεν έχει κόκαλα για να σαπίσει,
διαβαίνει μαζί μου το σήμερα όσο αναπνέω,
βλέπω το βουνό, τη γη απέναντι όπως είναι
της θεμελιακής απελπισίας ματόριζο,
τα δίδυμα που θέλουν κι άλλο ντάντεμα
από τα κολλημένα κτίρια της πόλης
δεν ξέρω αλλιώς, χωρίς το κάλεσμα της γης,
να τα φροντίσω
σε έναν αγώνα επικράτειας πάντα,
η ενθύμηση γίνεται μεγάλο όνειρο κι ας μην
πράγματι ήταν.
Αντιγόνη Κατσαδήμα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου