Ούτε είχα
αφέντη ή αγαπητικό
Δωμάτιο είχα
μα δε με λέγαν Τζέικομπ
Δεν συμπαθούσα
τα πολλά∙ κουτσομπολιά
Ιάκωβο με βάφτισαν
οι ρασοφόροι
Ήταν Ισόθεος
δικαιολογούσαν οι δικοί μου
Γειτόνοι
συμπληρώναν Πρωτομάρτυρας
Λες κι εγνώριζα
μωρό παιδί τις λέξεις
Είχα μια
κούκλα που τη λέγανε Κοκκώνα
Λέξη παλιά,
κι αυτή την έμαθα στην εφηβεία
Όταν την
αναζήτησα στον κάδο ήμουν μεγάλος
είπαν, για
γιορντάνια και στολίδια
Με το που
έμαθα το Αγκόπ πήγα να αλλάξω
Μου φάνηκε
πως περιείχε την αγκούσα
φυλής
ολόκληρης κάπως να επιβιώσει
σε ξένους
τόπους ως τα πέρατα της γης
Φίλοι πολλοί
με κοροϊδέψαν
Ένδειξη πρώτη
Δεν έχεις το
δικαίωμα να αλλάξεις
Να
δοκιμάσεις, να νοιώσεις, να γευτείς
Να αποτύχεις
με τα μπούνια βρε αδελφέ
Σκέψεις
δικές σου δεν μπορείς να μαρτυρήσεις
Μηδέ σαρκίο
να διαθέσεις όπως θες
Ώσπου
ερωτεύτηκα κι έχασα το φως μου
Βιολιά στους
ουρανούς τρομπέτες υποχθόνιες
Κι εκείνα τα
σκυλιά στου Άδη το κατώφλι
να αλυχτούν αδημονώντας
για προσφάι
Εγώ
χαρούμενος τα πάντα σκοτεινά
Ζόφος μιας
κοινωνίας που αγνοεί πώς να συντρέχει
Επινοώντας
είδη αλλότρια για αυτοδικαίωση
Εγώ, ο Ζακ,
φτερό στον άνεμο πεσμένο στο δρόμο
Αλλάζω
χρώματα και ξεφαντώνω
Λίλυ
Εξαρχοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου