Η ζωγράφος του μήνα

Η ζωγράφος του Ιουνίου είναι η Ιφιγένεια Αβραμοπούλου. Γεννήθηκε στην Πάτρα. Σήμερα ζει και εργάζεται στο Βερολίνο. Σπούδασε στο Τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας, στη Φλώρινα (2007-2012)ζωγραφική με δάσκαλο το Γιάννη Καστρίτση. Ταυτόχρονα φοίτησε επί ένα χρόνο (2009-2010) στο Εργαστήριο Χαρακτικής της Δήμητρας Σιατερλή.

Έχει συμμετάσχει σε ποικίλες ομαδικές εκθέσεις, όπως η «6^η Μπιενάλε Φοιτητών Ανωτάτων Καλών Τεχνών της Ελλάδας» και το «Διεθνές Συμπόσιο Ζωγράφων της Αχαΐα Κλάους»(2011), το «Καλοκαίρι των Νέων Καλλιτεχνών», στην γκαλερί Καπλανών 5 και το «Athens Print Festival», στο Πολιτιστικό Ίδρυμα του Δήμου Αθηναίων Μελίνα (2012), η «Μια εικόνα μια λέξη», στην γκαλερί Alma, στα Τρίκαλα, τα «48^α Δημήτρια», στη Θεσσαλονίκη και η «Art Athina 13», με την εικαστική ομάδα «Εν Φλω» και το projekt «Σίσυ-φως» (2013), «Το Πρώτο Σκαλί», στην Πινακοθήκη Γ. Βογιατζόγλου, στη Νέα Ιωνία(2016).

Το έργο της Αβραμοπούλου αντλεί τη δυναμική του από τη χειρονομιακή γραφή της που όμως εντάσσεται σε καθαρά περιγράμματα και σε έναν καλά δομημένο ζωγραφικό χώρο μέσα από τον οποίο αναδύονται οι κρυμμένες μορφές της. Οι εικόνες που πλάθει με το χρωστήρα ή με τα κάρβουνά της, με μεικτές τεχνικές πάνω στον καμβά οδηγούν το θεατή τους στην ιστορία του γερμανικού εξπρεσιονισμού . Η ηθελημένη εικαστική συνάντησή της με τον αιρετικό καλλιτέχνη της Αναγέννησης Ματίας Γκρύνεβαλντ διαδηλώνει τη συνέπεια των μορφοπλαστικών της αναζητήσεων. Ο ξεχασμένος σήμερα ή άγνωστος στους πολλούς Γκρύνεβαλντ ήταν αυτός που με την πλαστική αποτύπωση, την επιμήκυνση των άκρων και το μανιερισμό των εκφράσεων των μορφών του άνοιξε το δρόμο για μια ουσιαστική ρήξη με την αναπαραστατική τέχνη. Πλάθει ρυθμικές, αντικριστές φιγούρες με τις μεγάλες κηλίδες των καθαρών χρωμάτων των «Νέων Άγριων». Χρησιμοποιεί την ιδιότυπη γλώσσα του νεοεξπρεσιονιστή Μάρκους Λύπερτς, τη γραμμένη με στοιχεία του κονστρουκτιβισμού και του εξπρεσιονισμού, για να αποτυπώσει τις αρχαϊκές μορφές της και τα παραμορφωμένα από την οδύνη πρόσωπά της. Mεταμορφώνει τη ζωγραφική επιφάνεια σε έναν ζωντανό, εκρηκτικό τόπο έκφρασης της συναισθηματικής φόρτισης του ανθρώπου.

ΛΗΔΑ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ