Στόμα, δύο πήχες φως

Εις μνήμην Μαρίας Κυρτζάκη

Η μάνα κατάκοιτη

στέκει σαν φουγάρο

αφήνει λευκό καπνό

και βγάζει δαχτυλίδια

μέσα από τα πόδια της

θολώνει το τοπίο

με μαύρο καπνό

και γεμίζει αρρώστια

τα πνευμόνια μας

πρέπει να είχες πάρει το στόμα της

από θέμα ανατομίας

για να αναγλυκάζεις αντί να αναστενάζεις

για να λογοανάβεις αντί να βρίζεις

δεν γίνεται να ρούφηξες τόση αρρώστια διαφορετικά

το Παγκράτι αεριζόταν με αγωγούς

μετά ήρθανε και σκαρφάλωσαν στα φύλλα

οι ελπίδες τόσο νέες και τόσο ζωντανές

τότε

στο Ζάππειο

τώρα όταν ανοίγουμε το στόμα

χαμό-γελάμε

τώρα ο καιρός

θα έχει τα μάτια στην πλάτη

μα τι ντροπή

Φάνης Παπαγεωργίου