"Δος μοι τούτον τον ξένον..."

…δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, τὸν ἐκ βρέφους ὡς ξένον ξενωθέντα ἐν κόσμῳ·
δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ὃν ὁμόφυλοι μισοῦντες θανατοῦσιν ὡς ξένον·
δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ὃν ξενίζομαι βλέπειν τοῦ θανάτου τὸ ξένον·
δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ὅστις οἶδεν ξενίζειν τοὺς πτωχούς τε καὶ ξένους·
δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ὃν Ἑβραῖοι τῷ φθόνῳ ἀπεξένωσαν κόσμῳ·
δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ἵνα κρύψω ἐν τάφῳ, ὃς ὡς ξένος οὐκ ἔχει τὴν κεφαλὴν ποῦ κλῖναι·
δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ὃν ἡ Μήτηρ καθορῶσα νεκρωθέντα ἐβόα·
Ὦ Υἱὲ καὶ Θεέ μου, εἰ καὶ τὰ σπλάγχνα τιτρώσκομαι,
καὶ καρδίαν σπαράττομαι, νεκρόν σε καθορῶσα,
ἀλλὰ τῇ σῇ ἀναστάσει θαρροῦσα μεγαλύνω…

Γεωργίου Ακροπολίτου, Στιχηρὸν ψαλλόμενον τῷ ἁγίῳ καὶ μεγάλῳ σαββάτῳ

…δωσ’ μου τούτον τον ξένο που από βρέφος σαν ξένος μες στον κόσμο εξενώθη·

δωσ’ μου τούτον τον ξένο που οι ομόφυλοί του σαν ξένον θανατώνουν μισώντας·

δωσ’ μου τούτον τον ξένο που παράξενο μού είναι, σ’ αυτόν, του θανάτου το ξένο να βλέπω·

δωσ’ μου τούτον τον ξένο που είναι αυτός όπου ξέρει τους φτωχούς και τους ξένους στοργικά να φιλεύει·

δωσ’ μου τούτον τον ξένο που οι Εβραίοι, από φθόνο, απ’ τον κόσμο αποδιώξαν·

δωσ’ μου τούτον τον ξένο, να τον κρύψω σε τάφο, μιας κι ο ίδιος, σαν ξένος, δεν έχει πού το κεφάλι να γείρει·

δωσ’ μου τούτον τον ξένο που η Μάνα σαν τον είδε πεθαμένο θρηνούσε:

Αχ! Γιέ  και Θεέ μου, σωθικά λαβωμένα

και καρδιά σπαραγμένη σε μένα, σαν σε βλέπω νεκρό.

Κι όμως, προσδοκώντας τη δικιά σου ανάσταση, πιο πολύ σε δοξάζω...

(Μεταγραφή: Βασίλης Αλεξίου)