Οι ήλιοι θρέφονται από τη νοσταλγία τους
Για τα έτη φωτός που φώτιζαν λάμπες μέσα από καθρέφτες
Έτσι κινητοποιούν τα μέλη τους και στρέφουν τις αχτίνες τους
Σε σένα αγαπημένη
Και τις ρουφάς σαν να ήσουν πηγάδι
Τα φώτα ξεχωρίζουν στο λευκό τοπίο από χιόνι και γάλα από τους μαστούς σου
Που έπινε ο γιός μας πριν γίνει χνούδι και θροΐσει
Η αφή ξέφυγε από τα χέρια μου
Και πιάνω την σκιά των καμπαναριών
Και ξεριζώνω την αυλόπορτα που γράφει άνοιξη
-και όχι άνοιξε
Οι κόγχες και οι πλευρές των αντικειμένων κινούνται αργά και αναστενάζουν
Στριμωγμένα από βράχους και τυλιγμένα λεφκοπλάστ
Σου στέλνω σήμα μέσα από τις γραμμές -ο γιος μας βρέθηκε-
Ήταν το ποτάμι που έβαφε τις φράουλες
Πριν το διασχίσει το βαπόρι -μεταμφιεσμένο σε χώμα
Μαύρο ή σκούρο καφέ- από την πατρίδα
Φάνης Παπαγεωργίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου