Η ζωγράφος του μήνα

'Ελενα Χασαλεύρη- Bureaucrat I

Η ζωγράφος του Νοεμβρίου είναι η Έλενα Χασαλεύρη. Γεννήθηκε στην Αθήνα, όπου ζει και εργάζεται ως καθηγήτρια στη Μέση Εκπαίδευση σήμερα. Σπούδασε στη Σχολή Γραφιστικών Τεχνών και Καλλιτεχνικών Σπουδών του ΑΤΕΙ της Αθήνας (1993-1997) γραφιστικές Τέχνες και στην ΑΣΚΤ της Αθήνας (2004-2012) ζωγραφική, με δάσκαλο τον Γιάννη Ψυχοπαίδη, και σκηνογραφία, με δάσκαλο τον Γιώργο Ζιάκα.

Συνεργάστηκε ως ενδυματολόγος με τη θεατρική ομάδα «Σύρμα» (Θέατρο Olvio, Taf). Έχει συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις, όπως η «Eyes+Is», στην Τεχνόπολι του Δήμου Αθηναίων, και η «Ημερολόγια της Φωτιάς», στο Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων «Μελίνα» (2008), η «6^η Μπιενάλε των Φοιτητών των Ανωτάτων Σχολών Καλών Τεχνών της Ελλάδας», στο ΜΙΕΤ (2011).

Η Έλενα Χασαλεύρη δημιουργεί χώρους του φαντασιακού με  στοιχεία του πραγματικού. Γι αυτό και τους δομεί σε διαφορετικά νοηματικά και μορφοπλαστικά επίπεδα, με διαφορετικά υλικά και διαφορετικές τεχνικές.

Οι γραφειοκράτες  της φτιάχνονται με στοίβες εγγράφων, τοίχους πλασμένους με αμέτρητα συρτάρια  και με πρόσωπα έντονα. Πρόκειται για  πρόσωπα που «συνομιλούν», μέσα από τις γκρίζες τονικές τους αποχρώσεις και μέσα από το σβήσιμο ή τον τονισμό συγκεκριμένων χαρακτηριστικών, με τα έργα του ανατολικογερμανού καλλιτέχνη Γκέρχαρντ Ρίχτερ της δεκαετίας του ‘60 και του ‘70. Αλλά και για εικόνες που συνδιαλλάσσονται.

Η προτομή της ωραίας γυναίκας που προβάλλει αψεγάδιαστη  όπως στις τηλεοπτικές εκπομπές του συρμού και στα περιοδικά μόδας, διαδηλώνει με το παγωμένο της χαμόγελο,  τα μικρά τετραγωνάκια της ψηφιακής εικόνας που την καλύπτουν εν μέρει καθώς και τα ημιτελή σχέδια των λουλουδιών που επαναλαμβάνονται πάνω στα ρούχα της και πλάι στο απεικονιζόμενο δίπλα της τοπίο, τον εγκλωβισμό μας σε τηλεοπτικά πρότυπα που είναι ανίκανα να μεταδώσουν και τελικά αφανίζουν τη φυσική ομορφιά.

Η προίκα του δέρματος μας οδηγεί στα  εκπληκτικά όμορφα, και σχεδόν ξεχασμένα σήμερα στην εποχή της πλαστικής χολυγουντιανής χειρουργικής, ίχνη που αφήνουμε, όταν γερνάμε, στο πρόσωπό μας αλλά και ως αφηρημένα αποτυπώματα στο χαρτί.

Το ορμητήριό της φτιάχνεται με, γραμμένες με μολύβι, καρτ- ποστάλ. Η ιστορία για τον Γκρέγκορ Σάμσα, τον τραγικό ήρωα της «Μεταμόρφωσης» του Φραντς Κάφκα σε απεχθές ζωύφιο, φέρνει στο νου την απεχθή και  προπαγάνδα των ναζί για τους εβραίους και την υποταγή των μαζών. Οι οποίες  μορφοποιούνται, μέσα από τη «φρίκη του γραφείου», άθελα και ασυνείδητα ή ηθελημένα, και τη πυκνή γραμμική τους αποτύπωση, σε απεχθή ζωύφια. Ενώ οι δαιδαλώδεις σκέψεις του προσώπου του καθώς πρέπει πολίτη μεταλλάσσονται σε ένα αδιέξοδο κλιμακοστάσιο που μας παραπέμπει σε έργα του Πικάμπια.

Η Χασαλεύρη επιχειρεί όπως και ο Ρίχτερ, να αποκαλύψει με τα μέσα του φωτορεαλισμού αλλά και του σουρεαλισμού, με πρότυπό της τον Κάφκα, να αποκαλύψει μια πραγματικότητα που βρίσκεται πίσω από την εικόνα της φωτογραφίας και της ζωγραφικής. Να συνδέσει επιπλέον το λόγο της λεζάντας με την εικόνα σε ένα κριτικό σχόλιο του σύγχρονου τρόπου καθημερινής σκέψης  που μας προτρέπει να αναλογισθούμε για το πώς ζούμε.

Να δείξει, καθώς δηλώνει ο Φραντς Κάφκα σε ένα από τα «Γράμματα στη Φελίτσε», «ένα αίσθημα που αντιστέκεται σε κάθε λογική, ενώ βεβαίως η λογική είναι η μόνη που έχει δίκιο, που μας λέει ότι εφόσον υπάρχουν συνθήκες πέρα από τις πραγματικές, σε αυτές μονάχα θα πρέπει να υπολογίζει κανείς».

    

ΛΗΔΑ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ