Κι έχει σαν στάμπα...

Δημήτρης Πετσετίδης- Αναζητήσεις

...τη ζωή μου σημαδέψει δεν θα περάσει ο φασισμός. Αυτό το τραγούδι άκουγε ο ασκητής. Θυμόταν, 50 χρονώ σήμερα, τη ραδιοφωνική εκπομπή "Εδώ πολυτεχνείο"... Για τον σταθμό των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων, των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών. Θυμόταν επίσης τον στρατιωτικό νόμο, "απαγορεύεται η συγκέντρωσις άνω των 5 ατόμων"... Πέρασαν χρόνια από τότε. Τότε που ακόμη δεν είχε βάλει το ράσο, τότε που ακόμη ζούσε την ουτοπία της ατομικής ελευθεριότητας. Σήμερα έβλεπε τη νέα κατοχή, έβλεπε νέους και νέες να κατεβαίνουν στους δρόμους. Για μια πατρίδα, για μια ελπίδα, για ένα όνειρο... Έβλεπε τους μνημονιακούς να λοιδορούν, να χλευάζουν τον λαό. Γιατί όταν ο ένοχος ευχαριστεί το θύμα για τη θυσία του, τότε αναμφίβολα η υποκρισία ξεπερνά κάθε όριο. Όταν ειρωνεύεται αυτούς που "έφυγαν" τα τελευταία χρόνια, όταν ειρωνεύεται αυτούς που μετανάστευσαν, όταν ειρωνεύεται αυτούς που έχασαν τη δουλειά τους, ευχαριστώντας τους για τη θυσία τους, τότε έχουμε την απόλυτη διαστροφή των εννοιών, έχουμε μια τιποτένια εκδοχή αυτής της απεχθούς πολιτικής. Το "Εδώ Πολυτεχνείο", σκέφτηκε ο ασκητής, γίνεται σήμερα "Εδώ Πλατεία Συντάγματος".

Και οι συναγμένοι της Πλατείας Συντάγματος, οι πορευόμενοι στους δρόμους της Αθήνας είναι η μεγαλύτερη εγγύηση πως δεν θα περάσει ο φασισμός. Γιατί αν ήταν αυτό το καθήκον να φέρουν εις πέρας οι μνημονιακοί, τότε είναι βέβαιο πως κοντά στον οικονομικό φασισμό θα ερχόταν και ο πολιτικός φασισμός.

Αυτά σκεφτόταν ο ασκητής όταν η αγαπημένη του φίλη του τού είπε ένα ευχαριστώ για το δώρο που της είχε κάνει. Ένα φόρεμα από ένα ύφασμα παλιό, απ’ τα υπέροχα τόπια των παζαριών της Σεβίλλης. Το χρώμα ήταν βαθύ πορφυρό, με κάποιες μαύρες σταγόνες. Γύρισε να της πει πως δεν έχει νόημα πια αυτό το ευχαριστώ, γιατί έτσι κι αλλιώς τελευταία δεν μιλούσαν πολύ. Είχαν περάσει σ' ένα άλλο στάδιο. Αγαπούσαν να βλέπονται. Να μιλούν χωρίς να λένε λόγια. Μα δεν πρόλαβε.

Οι δρόμοι είχαν πάλι αρχίσει να γεμίζουν με τον "Εχθρό Λαό". Έτσι τον ήθελε η κυρίαρχη τάξη και οι μνημονιακοί υπάλληλοί της, εχθρό. Μα αυτός ο λαός γέμιζε τους δρόμους και τις πλατείες, αγνοούσε τους μπάτσους που πετάγανε χημικά και νερό, αγνοούσε τις "σοφιστείες" και τις συκοφαντίες του κυβερνητικού εκπροσώπου, κι έβγαινε στους δρόμους. Γιατί τώρα πια είχε νικήσει τον φόβο. Τώρα έσπαγε τα ταμπού και δημιουργούσε πολλά μικρά πολυτεχνεία, που ενώνονταν σε ένα μεγάλο, αυτό που θα γκρέμιζε τους ουτιδανούς των μνημονίων. Βγήκαν έξω, και η αγαπημένη του φίλη άνοιξε το φόρεμα της στο μέρος τους στήθους: «εδώ είχα κάποτε ένα σημάδι, μα τώρα πια δεν υπάρχει». Ένα αγόρι που κρατούσε μια κόκκινη σημαία κοίταξε με ηδονική λατρεία το γυμνό στήθος. Εκείνη όμως δεν έδωσε σημασία και περπάτησε γρήγορα. Ο ασκητής την μάλωσε χαριτωμένα. Το εμπόδισες να ονειρευτεί, της είπε, και τότε εκείνη χαμογελώντας γύρισε προς το αγόρι και του έδωσε ένα φιλί. Το πρόσωπό του έλαμψε. Ελευθερώθηκες, της είπε ο ασκητής. Εγώ γερνάω κι εσύ ελευθερώνεσαι. Εκείνη τον αγκάλιασε, του είπε χρόνια πολλά και το γυμνό της στήθος τάραξε την ασκητική του.

 Χάθηκαν μέσα στο πολύβουο πλήθος, έγιναν ένα με τους μουσικούς και άκουσαν λέξεις παλιές, "απαγορευμένες" από την εξουσιαστική κάστα. Ήξεραν και οι δύο πως το τελευταίο όπλο του συστήματος ήταν οι φαιοί της Χρυσής Αυγής. Αλλά αυτός ο "εχθρός λαός" δεν υπήρχε περίπτωση να επιτρέψει κάτι τέτοιο. Σ' ευχαριστώ, του είπε η αγαπημένη φίλη, για όλα αυτά που ζούμε. Ο ασκητής έβγαλε ένα μικρό σημειωματάριο. Μαζί τα γράφουμε, της είπε, μαζί. Δεν θα περάσει. Δεν υπάρχει περίπτωση να περάσει. Η φίλη του έδειξε κατά την Ακρόπολη. Εκεί, του είπε, θα σηκώσουμε τις νέες σημαίες. Εδώ Πολυτεχνείο, Εδώ Πλατεία Συντάγματος. Εδώ και τώρα.

ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΣΑΚΕΛΛΙΩΝ