Η ζωγράφος του μήνα

Αγγέλα Καράλη, Προσμονή

ΤΗΣ ΛΗΔΑΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ

Η ζωγράφος του Αυγούστου είναι η Αγγέλα Καράλη. Μεγάλωσε στο Μόναχο της Γερμανίας. Έκανε τα πρώτα της βήματα  στην τέχνη της ζωγραφικής δίπλα στους ζωγράφους Roman Bachmair και Otto Voelker (1992-1996). Σπούδασε γραφικές τέχνες στη σχολή Blocherer του Μονάχου(1993-1995). Συνέχισε τα μαθήματα ζωγραφικής στην Ελλάδα, με το ζωγράφο Πέτρο Κουφοβασίλη. Σπούδασε στην ΑΣΚΤ της Αθήνας (2001-2006) ζωγραφική, με δάσκαλο τον Τριαντάφυλλο Πατρασκίδη, όπου και παρακολούθησε ταυτόχρονα μαθήματα γλυπτικής και ξυλογλυπτικής.

Έχει παρουσιάσει το έργο της σε τέσσερεις ατομικές εκθέσεις, στο Atelierhaus του Μονάχου (1995), στο Πολιτιστικό Κέντρο Πυθαγορείου, στη Σάμο (2001), στο Δανέζικο Ινστιτούτο (2009), στην Αίθουσα Τέχνης Art Zone 42,στην Αθήνα(2011). Έχει συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό, όπως στο Atelierhaus του Μονάχου (1996), στο Ενετικό Μουσείο Νάξου με την Ομάδα «ΣΥΝ»(2000), η «Πολιτιστικές Απόπειρες» με την ομάδα «ΣΥΝ», στη Νέα Μάκρη (2005), η «ΕΙΚΟΝΑ, ΧΩΡΟΣ, ΔΡΑΣΗ 2», στην Τεχνόπολι του Δήμου Αθηναίων, η «Merry Art Spring», στην M Art Space, στην Αθήνα και η «Άνθρωποι, Χρώμα + Σίδερο», στο Πέραμα(2008),η «Ανθρώπινη Μορφή και Τέχνη»,στην Τεχνόπολι του Δήμου Αθηναίων, η «10 χρόνια Artower» (2009), η «M Art Space», στην Αθήνα, και η «Διεθνής  Έκθεση ΤΕΙ Κρήτης», στο Ηράκλειο (2010), η «Ρίζα 10», στο Πολιτισμικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων «Μελίνα», και «Η σχέση της εικόνας με το λόγο», στον Πύργο Μαρκέλλου, στην Αίγινα (2011).          

Η Αγγέλα Καράλη πλάθει τις μορφές και τα τοπία των συναισθημάτων της με αφαιρετικά σχήματα, παχιές αλλά και διάφανες πινελιές, κυβιστικές προοπτικές. Στα έργα της διαφαίνονται οι επιρροές της από τον εξπρεσιονισμό των πρώτων αλλά και των ύστερων χρόνων της δημιουργίας του, τη δεκαετία του ’60 και του ‘80, τον κυβισμό και τη λυρική αφαίρεση, την αρ μπρουτ.

Στα λάδια της ή τα ακρυλικά της, ακόμα και στα λαδοπαστέλ, το χρώμα προσδιορίζει, δομεί, φωτίζει το χώρο. Το χρώμα   δίνει βάθος και υπόσταση στην επίπεδη εικόνα. Όμως οι μορφές δεν διαχέονται εντελώς, ούτε σχηματοποιούνται εντελώς. Το χρώμα συνυπάρχει αυτόνομα με το σχέδιο. Οι καθαροί τόνοι απλώνονται δίπλα στις αποχρώσεις, που μας δίνουν την αίσθηση της υδατογραφίας, εντάσσονται μέσα σε καθαρά περιγράμματα.

Η παρορμητικότητα της γραφής της δεν πρέπει να μας παρασύρει σε λανθασμένες εκτιμήσεις. Εναλλάσσεται διαρκώς με την αυστηρή ρυθμικότητά της. Φέρνει στο νου έργα του Βασίλι Καντίνσκι, του Μπρακ, τοy Eστέβ. Συνδυάζει με ένα δικό της τρόπο, ανάλογο με εκείνον του  Μάρκους Λύπερτς, τη γλυπτική με τη ζωγραφική.

Αποτυπώνει το Θόρυβο ως μια έκρηξη μικρών γραμμών και κηλίδων, αλλά και ως ένα καταιγιστικό πλαίσιο από γωνιώδη κτίρια και δρόμους, που συνθλίβουν τον άνθρωπο της πόλης. Γράφει την Επιθυμία ως επιθετική γωνία, την Κατάποση ως εγκλωβισμό σε περιπεπλεγμένα πλέγματα, τον Ξένο, την Αγωνία, την Πτώση ως παραμορφωμένη, οδυνηρή και πρωτόγονη φυσιογνωμία ή κραυγάζον σώμα μέσα σε ανεξιχνίαστες, ρευστές φόρμες.

«Η ζωγραφική είναι η δημιουργία μιας αναλογίας με το μη ορατό, το μη κατανοητό που με τον τρόπο αυτό οφείλει να αποκτήσει μορφή, να γίνει διαθέσιμο», λέει ένας εκ των σκαπανέων της επαναφοράς του ρεαλισμού στη ζωγραφική, τη δεκαετία του ’60, ο Γκέρχαρντ Ρίχτερ.

Η Αγγέλα Καράλη προσπαθεί με τα μέσα του ευρωπαϊκού μοντερνισμού να σμιλέψει το δικό της ιδίωμα, ισορροπώντας ανάμεσα στη συγκράτηση του πάθους και στην έξαρσή του, στον εκστασιασμό και στην απόγνωση της ανθρώπινης ψυχής και της ζωής.