Σώμα — γυμνό

Ότι θα έγραφα ένα ποίημα Ότι

θα το αφιέρωνα στον Ανδρέα

και στον χαράκτη

που σε απαθανάτισε όρθιο στημένο

το σώμα ολόγυμνο απ’ τη μέση

και κάτω στιβαρή και δεμένη

η σάρκα ξεχωρίζουν οι μυς

η κοιλιά των μελών οι ενώσεις πόσο

βάρος σωμάτων εκράτησαν πόσα

σπέρματα μέταλλα ηδονής στην χοάνη σου

άδειασαν και κρατάς ενωμένα τα γόνατα

σαν κρυμμένη πληγή και σαν έλεος οι γλουτοί

να λάμπουν στο φως.

Άξενο

που πέφτει επάνω σου από την μισάνοιχτη

πόρτα δεν το θέλεις το φως δεν το θέλεις

το βλέμμα στης ζωής σου τις άκρες

και ας είναι σπουδαίου ανδρός που ζητά

να σε σώσει — ζωγραφιά αιωνίως.

Να τραβήξεις τώρα πρέπει το ρούχο

να φανεί ο μαστός. Σηκωμένα τα χέρια.

Δεξί χέρι μπροστά — να σηκώσεις το ύφασμα.

Δεξί χέρι μπροστά — θ’ ακουμπήσεις το πρόσωπο

μα εσύ/να φυλάξεις τα μάτια

μα εσύ/να κρυφτείς. Χαρακιές η ζωή σου

και το σώμα σου ξύλο

(Σαν για πρώτη φορά να σε βλέπει

κάποιος γυμνή. Ζητείτε τα βιβλιάρια

ακούγεται απ’ τον τοίχο η κολλημένη

επιγραφή. Ενωμένα τα γόνατα

το αιδοίο να κρύψεις και τα πέλματα η βάση

του στημένου αγάλματος φρικτή επανάληψη)

Ποιο ποίημα τί ποίημα να γράψω για σένα

σώμα γυμνό μητέρας και κόρης και αδελφής

και συζύγου πιστής και άπιστης ερωμένης

και μοναχής και πόρνης

Χαρακιές η ζωή σου  και το σώμα σου

ξύλο σε ιδιωτική συλλογή

κι η χοάνη σου δημόσιος κίνδυνος

(Eξαρχής υπό καθεστώς —

η κρίση μού περισσεύει)

Τί ποίημα ότι θα έγραφα για σένα, σώμα μου

Μαρία Κυρτζάκη