Εμείς, μέσα στην πολύπλευρη κρίση

ΤΟΥ ΑΛΚΗ ΡΗΓΟΥ

Βασίλης Γεροδήμος- Χωρίς τίτλο

Εμείς ως ενεργοί πολίτες της ανανεωτικής ριζοσπαστικής αριστεράς, και όχι ως αδιαφοροποίητη «κοινωνία πολιτών» ή ακόμη χειρότερα ως προσωπικότητες που εξαντλούν την όποια αντιστασιακή διάθεση απέναντι στην ευρύτερη κρίση που βιώνουμε, με πρόσχημα-άλλοθι την οικονομική της δυσβάσταχτη πλευρά, με μια υπογραφή, με μια συνέντευξη ή ένα άρθρο σε εφημερίδα μεγάλης κυκλοφορίας.

Εμείς που δεν κοιτάμε αφ’ υψηλού τις συλλογικότητες των χώρων δουλειάς μας και τις διεργασίες που συντελούνται, τόσο σ’ αυτές όσο και στις πολύμορφες νέες συλλογικότητες κοινωνικών ευαισθησιών και αλληλεγγύης, και που παρά τις μικροαστικές μας φιλοδοξίες και τις εγκεφαλικές προσωπικές στρατηγικές, το πολύ να απομακρυνθήκαμε από την πρώτη γραμμή όταν διαφωνούσαμε, αλλά ποτέ δεν διανοηθήκαμε αυτόνομες πορείες, κόντρα στις συλλογικότητες όπου είμαστε εθελούσια ενταγμένοι.

Εμείς, που αντιλαμβανόμαστε την πολύπλευρη κρίση όχι ως προ-συμβολαιακή κατάσταση ατομικού αμοραλισμού όπου το παν είναι δυνατόν, αλλά πρωταρχικά ως κρίση αξιών, η οποία συνεπάγεται αυξημένη προσωπική υπευθυνότητα. Και σ’ αυτό το πεδίο η ευθύνη των παραγωγών πολιτισμού και γνώσης είναι ιδιαίτερη, στο βαθμό που εγκαλούνται ως φορείς αξιών και ιστορικής συνείδησης, να δρουν ως κριτικοί διανοούμενοι, με την γενεσιουργό σημασία του όρου.

Εμείς που, όπως έγραψε και πρόσφατα ο Ιγκράο, προσλαμβάνουμε την πολιτική ένταξη ως πάθος και όχι ως χρέος, γιατί, ακριβώς όπως αυτός, συνταρασσόμαστε από τα πάθη της ζωής, μας αρέσουν πολλά και ετερόκλητα πράγματα, δρούμε πολιτικά, αρνούμενοι την ίδια ώρα συνειδητά το μέτρο της κυρίαρχης πολιτικής και τη λογική της. Που άπειρες φορές μας έτυχε να αναρωτηθούμε, μέσα σε άχαρες και ατέλειωτες εσωκομματικές διαδικασίες, όπως εκείνος: «τι σχέση έχω εγώ με όλα αυτά»; Και όμως συνεχίσαμε, και συνεχίζουμε να έχουμε ενεργή σχέση με όλα αυτά, όσο αναζητάμε ένα αύριο χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, χωρίς κανενός είδους αλλοτριωτικές σχέσεις.

Εμείς που κατανοούμε ιστορικά τη δύναμη του αυθόρμητου, όχι ως ξαφνικού ξεσπάσματος αλλά ως μιας μακρόχρονης εσωτερικής διαδικασίας αδιαμεσολάβητης, κοινωνικής και προσωπικής, βαθιά πολιτισμικής έκρηξης οργής και αντίστασης, απέναντι στην επελαύνουσα βαρβαρότητα, την οποία το αριστερό ενωτικό μας εγχείρημα οφείλει ως ευαίσθητος δέκτης να συναρθρώσει στην κεντρική πολιτική σκηνή.

Εμείς που θεωρούμε την Δημοκρατία ως το μόνο θεσμικά συγκρουσιακό πολιτικό σύστημα διαχείρισης των κοινών και δεν παγιδευτήκαμε ποτέ σε αταξικές εκσυγχρονιστικές λογικές περί «συναίνεσης», «κοινωνικών εταίρων», «διά βίου μάθησης», «απασχολήσιμων», αντί της διά βίου εξασφάλισης της εργασίας, της κοινωνικής ασφάλισης, των κοινωνικών δικαιωμάτων, της ακώλυτης απόλαυσης των Δημόσιων Αγαθών, και γι’ αυτό ουδέποτε αποδεχθήκαμε την αντιδημοκρατική πορεία των κοινωνιών μας, δεν την ονομάσαμε με εκείνο το ουδετεροποιημένο «έλλειμμα δημοκρατίας», ούτε χαρακτηρίσαμε την εντεινόμενη καπιταλιστική εκμετάλλευση απλά «αγορά».

Ακριβώς για όλα τα παραπάνω, ειδικά σήμερα που μια νέα κινητικότητα ρηγματώνει το κυρίαρχο πολιτικό σκηνικό και στρέφει μεγάλα τμήματα της κοινωνίας προς την Αριστερά, καλούμαστε ως μέλη της ανανεωτικής ριζοσπαστικής συνιστώσας της, απ’ όποιο μετερίζι και αν βρισκόμαστε του κοινωνικού και πολιτισμικού γίγνεσθαι, να εντείνουμε τον αγώνα απέναντι στην αφυδάτωση της Δημοκρατίας, τη μετατροπή της σε τελετουργικό «παίγνιο», απέναντι στη μετάλλαξη της ευρωπαϊκής ιδέας σε νεοφιλελεύθερο αντιδημοκρατικό πρόταγμα, να προτάξουμε την πολιτική ηθική στην ατομική μας στάση και στη συλλογική μας δράση. Να αναδείξουμε την κριτική πολιτική συμμετοχή σε καθημερινό αγώνα ελπίδας, διαρκούς εμβάθυνσης της Κοινωνικής και Πολιτικής Δημοκρατίας. Αγώνα αντιστροφής της κυρίαρχης εκμεταλλευτικής και αλλοτριωτικής πολιτικής, σε τοπικό και πανευρωπαϊκό επίπεδο, πέρα από εκβιαστικά και πολωτικά μανιχαϊστικά διλλήματα.

Γι’ αυτό άλλωστε ενταχθήκαμε σε αυτό το ενωτικό εγχείρημα ελπίδας ενός νέου αριστερού ηγεμονικού Λόγου Ευθύνης.