Όσο λίγο ζούμε
Περιμένοντάς με να σωθείτε ίσως
και να μην προφτάσω και φθαρούν
τα δάχτυλα μου κι ίσως μαραθούν
τα δόντια κι η φωνή μου σπάσει και αποδοθεί
σ’ όλους σας κομμάτια κι ίσως να μην έχω
να μην έχω αν πρέπει πια την αντοχή
να υποδεχθώ τέτοιους επισκέπτες
με άλλον ασπασμό δέστε άλλον ασπασμό
τέτοιους επισκέπτες της αγαπημένης
ποίησης στα χρόνια κι άπραγος θα μένω
όσο θ’ αναμένω σωτηρία με τρόμο
ασήμι ας πληγώνει τις φλέβες απλώνω
στα μάτια μου χαρά δαγκώνω
στον λαιμό το νέο μου ποίημα
σημάδι πάθους αίμα ξελασπώνω
φλέβα χρυσού στους αιώνιους χρόνους.
Αλέξανδρος Μηλιάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου