Ο ερημίτης έχει μαζέψει τα λιγοστά πράγματά του. Έχει
αποφασίσει να μείνει πια στο Σύνταγμα. Θέλει να βλέπει τις εξεγέρσεις του
μέλλοντος. Έχει κουραστεί από τα χυδαία τεχνοκρατικά φασιστοειδή που κυβερνούν
τη χώρα. Ακόμα και η περιώνυμη αστική ηθική έχει χαθεί, βορά στη βουλιμία των
αρπακτικών που νομίζουν ότι οι πολίτες έχουν γίνει υπήκοοι. Βλέπει παντού τους
σιδερόφρακτους μπάτσους, να κλέβουν όλο και περισσότερα μέτρα ελευθερίας.
Νιώθει το υπόκωφο σύνθημα να έρχεται από τα έγκατα της πλατείας. Νιώθει τις
δονήσεις μιας άλλης εποχής.
Όχι, η θλίψη που τον κυριεύει πρέπει να φύγει από πάνω του.
Όμως δεν θέλει, έχει μάθει να ζει μαζί της, έχει μάθει τις μέρες που γίνονται
νύχτες. Αυτές οι όμορφες νύχτες που τα δάκρυα των ηττημένων γίνονται ωδή, για
μια χαμένη πατρίδα, για ένα εξόριστο όνειρο, για μια αγάπη ματωμένη, για μια
φωνή που δεν βγαίνει πια, που έχει κλείσει από καιρό.
Ναι, περιμένει τις εξεγέρσεις, μαζί με τους μόνιμους
κατοίκους της πλατείας, τους πρόσφυγες, τους μετανάστες.
ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΣΑΚΕΛΛΙΩΝ
 |
| Άγγελος Αντωνόπουλος, Αντικείμενα από το παρελθόν, 2019- 2020, πορσελάνη, λάτεχ και μέταλλο |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου