τα μέλλοντα

– συχνά σύννεφα ξύλινα σταύρωση επιτονίζουν:

κι αλήθεια για πού το ’βαλες πλάνητ’ ανοικονόμητε;

στο μεσοδιάστημα θαρρείς διαρκώς περιπλανιέσαι

μ’ αν ξεπηδούνε πλάι νυκτός τριβόλια οι ελπίδες

θα (από τρώγλης;) προσδοκάς πιο νέες σου εφεδρείες

σε ωθήσεων τη συνέργεια; σαν τρύπες στο νερό;

κι ενώ κατεβατά καιρών πέπρωται να γκριζάρουν

κρυφό σαράκι ανηλεές στα μέλλοντα ηλιοστρέφεις

Κώστας Θ. Ριζάκης