Πόσο κοστίζει μια ζωή;

Πόσο κοστίζει μια ζωή, ταξιτζή; Μια λερωμένη από αίμα ανθρώπινο ταπετσαρία αυτοκινήτου; Πόσο πάει; Πού την πουλάνε. Ποιά ύβρις διεπράχθη; Πού η νέμεσις; Μια κοινωνία άφωνη παρακολουθεί, και ένα κομμάτι της εκφασίζεται. Είσαι χριστιανός εσύ; Θα πας να ανάψεις ένα κερί το Πάσχα; Πόσο άθλια υποκρισία Θεέ μου. Κάθε στάλα αυτού του αίματος δεν είναι τίποτε άλλο από ένα καρφί στα μάτια μιας αποχαυνωμένης κοινωνίας, που βλέπει τους φασίστες να ασκούν βία και να χειροκροτεί. Μην μου μιλάτε για δικαιολογίες. Δεν υπάρχουν. Ούτε η κρίση ούτε τίποτε άλλο. Ούτε σαλεμένοι είναι. Καθώς πρέπει οικογενειάρχες ή πολίτες είναι. Και εδώ και στη Νέα Ζηλανδία και παντού. Στη Κόνιτσα, στα Βίλια, στη Σάμο, στη Κω, στο αίμα του ανθρώπου κάνουν πάρτι χυδαιότητας και θανάτου. Ύαινες διψασμένες για αίμα, σκίζουν τις σάρκες μας διαλύουν το μυαλό μας λερώνουν την ψυχή μας.

Συνηθίζουμε το τέρας, συνηθίζουμε την βία αυτή τη φασιστική βία, συνηθίζουμε το περπάτημα του κτήνους που κλέβει τις μέρες μας. Θόλωσε το μυαλό μου, λέει ο ταξιτζής, και αχός ακούστηκε από τους εκτελεσμένους μήνες. Γαμώτο μια κωλοταπετσαρία για μια ζωή, λίγα φρούτα από ένα χωράφι για μια ζωή; Τι στο διάολο κάνετε επιτέλους; Θυμηθείτε το ’30 στην Γερμανία, θυμηθείτε τις νύχτες των Κρυστάλλων, θυμηθείτε και το μετά. Έτσι ξεκίνησε. Όταν μέσα μας νομιμοποιούμε την βία, τότε η νύχτα είναι μεγάλη και πολύ σκοτεινή. Ποιο κερί στ' αλήθεια θα μας ζεστάνει; Και ποια λουλούδια θα εξαργυρώσουν την ύβρι;

ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΣΑΚΕΛΛΙΩΝ

Γιώργος Πρίνος, Heads, 2015, από τη σειρά φωτογραφιών Prosaic, 2014 –16, αρχειακή́́ εκτύπωση