Στον παράδεισο της ποίησης του Πικέρας

Μπορεί η ποίηση να μην είναι το ατού του καλοκαιριού για να ερμηνεύεται, είναι όμως για να διαβάζεται. Μόνο έτσι το εσωτερικό τοπίο αλλάζει και υπάρχει η δυνατότητα να ζήσουμε στον παράδεισο. Καθώς, να ζεις στον παράδεισο σημαίνει να ζεις χωρίς συνέπειες, σύμφωνα με τον Κάρλος Φουέντες.

Από τον τίτλο της δίγλωσσης ποιητικής συλλογής του Juan Vicente Piqueras, Τι κάνω εγώ εδώ –σε μτφρ. του Κώστα Βραχνού, με εισαγωγή του Luis Sepulveda και επίμετρο του Πέτρου Μάρκαρη,- από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη, καταλαβαίνουμε τον υπαινιγμό, ότι οι λέξεις έχουν τη δύναμη να συγκεκριμενοποιήσουν το ασταθές, το φευγαλέο της ζωής και να επαναφέρουν τη μνήμη από το κενό της απώλειας στο καινό της πραγματικότητας.

Το θαύμα που ονομάζεται ζωή είναι ένας πραγματικός γρίφος φαντασίας. Εξ’ ου και η αναφορά στο ρήμα «κάνω», που εγκυμονεί τη δραστηριότητα και συγχρόνως υπόσχεται μέχρι και την άρνησή της. Δεν κάνω τίποτα, για τον άλφα, κάνω τα πάντα για τον βήτα. Ακόμη και για τον ίδιο το δημιουργό, η μετάβαση από το ψυχρό στο θερμό είναι ένας απόλυτος αγώνας όπου δεν υπάρχουν διακοπές παρά εγκοπές, σχισμές διάσωσης της λεπτομέρειας...

Ένας συλλογισμός που μου γεννήθηκε είναι ο εξής: όταν μία λέξη από ένα ποίημα σημαίνει οργανική απώλεια, τότε από το σύνολό του το ποίημα κατοχυρώνεται. Όταν αυτό συμβαίνει σε 35 ποιήματα, τότε έχεις την πολυτέλεια να κοιτάζεις το χρόνο σου με αφορμή το δαπανηρό έργο κάποιου άλλου, που ευθυγράμμισε έμπνευση, πειθαρχία στο γράψιμο και καθημερινές απώλειες για να αποδώσει την πραγματικότητα, που σημαίνει, τις συνέπειες. Εν κατακλείδι, η εικόνα γίνεται σημασία και ο εικονικός τύπος της λέξης δεν είναι ο κοινός φορεμένος στο διάλογο με την ανυπαρξία.

Ιδίως αυτήν την εποχή, συλλογές που μας ταξιδεύουν είναι απαραίτητες. Λειτουργούν ως ασφαλιστές συναισθήματος, τη στιγμή που το συναίσθημα βάλλεται, από το να ταλαντευόμαστε ανάμεσα στο θυμό και στη θλίψη, έως να μη νιώθουμε τίποτα. Γιατί  βλέποντας τις δεσμεύσεις χρημάτων από το κράτος χωρίς να είσαι ληξιπρόθεσμος, ακούγοντας ότι κεντρικό καφέ πολυκαταστήματος σερβίρει «απλό» εσπρεσάκι και το χρεώνει 2.70€, ενώ υπάρχει και το άλλο από τη Τζαμάικα, το δυνατό πολυτελείας, στα 3.90€, μυρίζοντας το άρωμα του χρόνου όταν ο πρόεδρος της Βουλής συνέχαιρε –ανεκδοτολογικά εκ των υστέρων- έφηβους βουλευτές για την επιτυχία τους στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, προτιμάς να γίνεις πίθηκος ληστής, αγνωστικιστής. Ακόμη και τώρα, κάποιοι παίζουν τους διαφημιστές της φούσκας ή τα σκυλιά του ψυχιατρείου. Πολλά λόγια για λίγα λεφτά. Έπιασε πάτο, λέει, αλλά ακόμα σκάβει. Ποιος ...δεν είναι;

Όμως, το είπε έμμεσα και ο Φουέντες, ζωή ή παράδεισος. Ποίηση είναι ο παράδεισος που δε μπορεί να περιμένει, από την εμμονή για αυτή τη ζωή, τη δύσκολη με τις Κηλίδες/ Φωνής πάνω στο χαρτί,/ φάροι φωνής στο μέσον του ωκεανού. Και ένα σημείο καταληκτικό για το ποίημα Χρειάζομαι πληγές, που δείχνει ότι ένας ποιητής γράφει από συναίσθημα και συνεχίζει με ευχαρίστηση, παραμένοντας πιστός στο γραπτό μέχρι το τέλμα της έκφρασης, της τελευταίας τελείας, είναι αυτό:

Χρειάζομαι πληγές για να κοιτάζω

μ’ αυτές-κόκκινα μάτια-τη μάχη

όπου πεθαίνω στα χέρια του εαυτού μου.

ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΚΑΤΣΑΔΗΜΑ