Ο ανείπωτος χρόνος

Νίκος Γυφτάκης- Ελευθερία

Οργή, θυμός, θλίψη, στιγμές οδύνης συνοδεύουν το ξόδι του χρόνου που έφυγε. Κανείς δεν πρόκειται σε τούτη τη χώρα να λυπηθεί για το φευγιό του, εκτός από κείνους τους θλιβερούς κόλακες μιας εξουσίας που πεθαίνει. Αυτά έλεγε η γυναίκα στον τελευταίο σύντροφό της, έναν ασκητή που είχε πάρει απόφαση να ξαναχυθεί με πάθος εφήβου στα εγκόσμια.

Προσπαθούν να μας κάνουν να τον ξεχάσουμε αυτόν τον χρόνο. Να είναι ανείπωτος, σαν να μην υπήρξε ποτέ, σαν ποτέ να μην διάβηκε από πάνω τους. Μα τα σημάδια του είναι ορατά. Τα βλέπεις παντού, στα πάρκα και τις πλατείες της πόλης. Ο ευγενής τραπεζίτης θεωρεί ότι αυτός θα σώσει την χώρα, όχι τους ανθρώπους, αλλά την χώρα. Δεν τους ένοιαζαν ποτέ οι άνθρωποι. Ο χρόνος που πέρασε μπορεί να είναι ανείπωτος, αλλά δεν είναι λησμονημένος. Αυτό προσπαθούν να πετύχουν οι άθλιοι της εξουσίας. Να ξεχάσουμε.

Ανέβαιναν την Διονυσίου Αεροπαγίτου και η γυναίκα στάθηκε μπροστά σε μια τηλεόραση που έπαιζε τα λόγια ενός θλιβερού πολιτικού, υπουργού, που καταφέρονταν εναντίον του Μνημονίου. Δώρο είναι αυτά τα λόγια, είπε ο ασκητής, δώρο είναι. Γιατί βοηθούν να μην ξεχάσουμε ό,τι έγινε αυτόν τον χρόνο του ολέθρου. Να τους βλέπουμε κάθε μέρα, για να μην ξεχάσουμε.

Κάθε μέρα που πέρασε είναι μια εκτελεσμένη μέρα, είπε η γυναίκα, μια μέρα που μας έπαιρναν όχι τα χρήματα μας, ή όχι μόνο τα χρήματα μας, αλλά, στάλα στάλα, την ζωή μας, τα κομμάτια της, την υγιή θλίψη. Κάθε μέρα, κάθε ώρα μας έριχναν πιο βαθιά στην άβυσσο. Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε.

Αγκάλιασε τον ασκητή με θέρμη έντονη κι εκείνος την κοίταξε απορημένος. Μέσα στην παγωνιά του απογεύματος, ένοιωσε πάλι την επιθυμία να κάνει έρωτα με τη γυναίκα κάτω από την Ακρόπολη. Εκείνη το κατάλαβε και αμέσως έσπευσε να του δοθεί χωρίς καμία συστολή, χωρίς καμιά επιφύλαξη εξ αιτίας του γεγονότος ότι ήταν σε δημόσιο χώρο. Αυτό θέλουν να μας πάρουν, τον δημόσιο χώρο μας, την έκφραση μας. Αυτό προσπάθησαν να κάνουν όλον αυτόν τον χρόνο που πέρασε. Να μας κάνουν να μιλάμε με τον ίδιο τρόπο, να σκεφτόμαστε κι εμείς με τον ίδιο τρόπο για την "σωτηρία της χώρας".

Όχι, είπε ο ασκητής. Ο χρόνος που πέρασε ήταν σοφός. Μας δίδαξε, μας είναι χρήσιμος για το μέλλον που έρχεται. Γιατί μας έδωσε τη γνώση, μέχρι πού μπορούν να φτάσουν, μέχρι πού είναι ικανοί. Παλεύουν με κάθε τρόπο να ξεχάσουμε, να έρθει η λήθη πάλι και να μας πλανέψει. Αλλά τώρα δεν μπορούν. Δεν έχουν δυνάμεις, τους βλέπεις; Σέρνονται και ικετεύουν την κατανόηση των πιστωτών τους, μην και τους αναγκάσουν να πάρουν και άλλα μέτρα τώρα. Προσπαθούν να κλέψουν λίγο χρόνο, λίγο ακόμη χρόνο, μην και δεν προλάβουν να ολοκληρώσουν το έργο τους.

Η γυναίκα τον είδε ταραγμένο και του είπε, δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσουμε τον χρόνο που έφυγε, ό,τι και αν μηχανευτούν, τον χρόνο αυτό θα τον φυλάξουμε εντός μας, αυτός ο χρόνος μας έδωσε το πάθος να ξαναερωτευτούμε, να διεκδικήσουμε πάλι στιγμές ζωής, στιγμές ανείπωτης ελευθερίας. Είναι ο δικός μας χρόνος, κάθε του στιγμή, κάθε του ώρα. Γιατί ό,τι και αν έκαναν, ότι ποταπό και τρισάθλιο έκαναν, ακόμη και παιδιά να λιποθυμούν από ασιτία στα σχολεία είδαμε, αυτό μας γέμισε από την οργή που κινεί την ιστορία. Γι' αυτό ο χρόνος που έφυγε ανήκει στα τιμαλφή, στα δώρα τα πολύτιμα.

Ο ασκητής έσφιξε την γυναίκα στην αγκαλιά του και κατηφόρισαν κατά την Βουλή. Ήταν όμορφη έτσι φωτισμένη τούτη την νύχτα. Στο βάθος ήξεραν ότι είχαν νικήσει τούτο τον χρόνο όλες τις ψευδαισθήσεις που έβαζε μπροστά τους η εξουσία. Και αφού κατάφεραν αυτό, ήταν βέβαιοι πως στον καινούργιο χρόνο θα τους έδιωχναν. Αυτούς που με τις πράξεις τους και τα λόγια τους διέλυσαν την χώρα, αλλά δεν νίκησαν τους ανθρώπους της. Καλή χρονιά.

ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΣΑΚΕΛΛΙΩΝ