Της Αγοράς

Στον Γιάννη Δάλλα

Εκτεθειμένος στην τρομοκρατία του Δελτίου των οκτώ, έκλεισε το δέκτη και πήγε στη βιβλιοθήκη. Τράβηξε τους «Ιππής» από το ράφι και ξαναδιάβασε πώς ο Αριστοφάνης διακωμώδησε τη θέληση της ευγενούς τάξεως των Ιππέων ν’ απαλλαγεί απ΄ τον διεφθαρμένο Κλέωνα, που η φιλοπόλεμη διάθεσή του δεν εξυπηρετούσε, πλέον, τα συμφέροντά της.

Έτος 424 π. Χ.. Έβδομος χρόνος του Πελοποννησιακού πολέμου

Μόνη ελπίδα των Ιππέων γι’ αλλαγή ήτανε να βρεθεί κάποιος να ξεπερνά τον Κλέωνα σε χυδαιότητα και να ‘ναι φαύλος πιο πολύ από ‘κείνον, μα να το παίξει φιλειρηνιστής. Έπεισαν, το λοιπόν, τον Αγοράκριτο, έναν αλλαντοπώλη, άνθρωπο πα να πει της αγοράς, κι εκείνος δέχτηκε να εμφανιστεί αχρείος και κλέφτης, μα να ναι κόλακας, να τάζει, και να προπαγανδίζει την ειρήνη. Και βέβαια να στέλνει στρατιώτες στου διαόλου τη μάνα, μα να βαφτίζει την αποστολή ανθρωπιστική. Να μη μπλοκάρει τους εξοπλισμούς, αλλά να μη το βγάζει κιόλας βούκινο.

Παρά τις λίγες αντιρρήσεις δέχτηκε τελικά ο σαλαμέμπορος. Μπήκε στην κρίση του λαού, κόντρα στον διεφθαρμένο Παφλαγόνα Κλέωνα, και τονε κατατρόπωσε.

Ναι, ναι, αυτός ο φαύλος φιλειρηνιστής,

          που κρίθηκ’ απ’ την Αγορά.

Ο Αγοράκριτος!

Κι οι Αθηναίοι πανηγύριζαν και κάνανε γιορτές και χαίρονταν, που με την ψήφο τους δώσαν΄ την εξουσία στον Αγοράκριτο, σ’ εκείνον που τους διαβεβαίωσε πως τα λεφτά υπάρχουν και πως θα κλείσει ειρήνη με τους Σπαρτιάτες, κι ότι βρε αδερφέ, μια θάλασσα μας βρέχει, από την Αττική ως τη Λακωνία ένα νερό αλμυρό, ας μη μαλώνουμε, μαζί να το ‘χουμε, να το χαιρόμαστε και με τα ψάρια του, και με τα μύδια του, και με ό,τι άλλο κρύβει για τα λυχνοφάναρα πολύτιμο.

Μα όσο κι αν για τους απλούς πολίτες ήταν Αγοράκριτος, τότε που τον ψηφίζανε, κανένας τους δεν γνώριζε πως των Ιππέων υπήρξε επιλογή και πρόκριμα, για το δικό τους άνομο συμφέρον.

Αργότερα, κι όχι πολύ αργά,

θα μάθαιναν στην πράξη πως απ’ το ρήμα αγείρω,

από την ίδια μήτρα,

  πηγάζουνε η Αγορά και η Αγυρτεία.

Γιώργος Χ. Θεοχάρης