Αύγουστος 2020. Ψαρά. Άδειο οικόπεδο αντίκρυ στη Ράχη. Λιθόκτιστη μάντρα με κάτι λιόδεντρα μέσα. Χωρίς αρχοντικό σαν των Υδραίων (αλλοίμονο!). Λιτή προτομή με δυο κανόνια εκατέρωθεν. «Οικία ένθα εγεννήθη… τω 1793». Ήρωας, ναύαρχος, πρωθυπουργός.
Πώς να μαντέψω το σκοτάδι τους;
Πού να ξέρω τι γαϊτανάκι κουβαλάνε, τι σόι πείνα ξέμεινε;
Κι όμως εκεί, στο πλήρωμα! Στο πλήρωμα θα φανώ
εκεί θα με ζυγίσει ο χρόνος.
Ποιος ο λοστρόμος, ποιος ο ναύτης, ποιος θα μαϊνάρει.
Ιανουάριος 1862. Ο Κανάρης ορίζεται πρωθυπουργός από τον Όθωνα, και ζητά κυβέρνηση χωρίς ανακτοβούλιο. Οι συνοδοιπόροι του ζητάνε ανταλλάγματα για να συμμετάσχουν στην κυβέρνηση που θα προτείνει στον βασιλιά. Όλες οι κόντρες για τη στελέχωση, όλες οι ήττες από δειλή στελέχωση. Στο καφενείον «Η ωραία Ελλάς» ξεσπάνε διαμάχες.
Άντε τώρα να σχηματίσω το γκουβέρνο.
Ο Τζουμπές θέλει υπουργό το γαμπρό του
ο Ζαΐμης έναν από την κλίκα του.
Αλλά ποιος θα ναυπηγήσει τ’ όνειρο;
Ποιος μπορεί τη ρότα μας ν’ αλλάξει,
σε καινούργιο λιμάνι την πολιτεία να φέρει
τ’ αμπάρια της να γεμίσει καρπούς και στάχυα;
Ε λοιπόν, όχι! Με Σούτσο Καλλιφρονά Πετσάλη προχωρώ.
Αλλά και τους δικούς μου, με την πρώτη στραβοτιμονιά τους καθαρίζω.
Η δεύτερη ευκαιρία είναι μόνο για ναύτες, όχι για το τιμόνι.
Εδώ κρατάμε χάρτες του αύριο, τα πρόσωπα παιδιών και προγόνων.
Το λοιπόν, Κωνσταντή, έχε τα μάτια σου ανοιχτά πρωί και βράδυ.