 |
| Κλίτσα Αντωνίου, No
Photographs Should be Taken Beyond This Point, 2020, δύο μεταλλικές επιγραφές, μηχανική κατασκευή, φως, ήχος, 150 x 150 x 5εκ. έκαστη |
Οκτώβριος (ΙV)
Το φως άλλαξε·
ο τόνος του μεσαίου ντο έγινε τώρα σκοτεινότερος.
Τα τραγούδια των πρωινών ήχων ακούγονται χιλιοπαιγμένα.
Αυτό είναι το φως του φθινοπώρου, όχι το φως της άνοιξης.
Το φως του φθινοπώρου: δεν θα χαθείς.
Τα τραγούδια άλλαξαν· το ανείπωτο
έχει εισβάλει μέσα τους.
Αυτό είναι το φως του φθινοπώρου, όχι το φως που λέει
ξαναγεννήθηκα.
Όχι η ανοιξιάτικη αυγή: ξοδεύτηκα, υπέφερα, έχω σωθεί.
Αυτό είναι το τώρα, μια αλληγορία της φθοράς.
Πόσα πολλά άλλαξαν. Και πάλι, εσύ είσαι τυχερή:
το ιδανικό καίει σαν πυρετός μέσα σου.
Ή μάλλον, σαν δεύτερη καρδιά.
Τα τραγούδια άλλαξαν, μα στην πραγματικότητα είναι ακόμη ωραία.
Έχουν συγκεντρωθεί σ’ έναν χώρο μικρότερο
τον χώρο του μυαλού.
Είναι σκοτεινά τώρα, από αγωνία, από ερήμωση.
Κι όμως, γεννιούνται νότες. Μετέωρες πάλλονται περίεργα
σε αναμονή σιωπής.
Το αυτί άρχισε να τις συνηθίζει.
Το μάτι άρχισε να συνηθίζει την εξαφάνιση.
Δεν θα χαθείς, κι ούτε κι αυτό που αγαπάς θα χαθεί.
Άνεμος φύσηξε μια στιγμή και κόπασε, σκίζοντας το μυαλό
η ριπή του άφησε μια διαύγεια περίεργη.
