Φάτα Μοργκάνα του καλοκαιριού

ΜΙΚΡΟΔΙΗΓΗΜΑ

Περνάω μέσα απ’ τις στοές με τα γυάλινα φανάρια. Μισά σβηστά, μισά αναμμένα. Ο αέρας μυρίζει μελλοντικό κατα­κλυσμό. Λοξός βαδίζει ο παροξυσμός στ’ όνειρο, βγαί­νει από μένα, τρελό σκυλί που ακολουθώ. Τρέχοντας φτά­νω κά­ποτε στη θάλασσα. Βλέπω από μακριά τον υδράργυρο του κα­θρέ­φτη της να εξατμίζεται, σταγόνα-σταγόνα ανεβάζει μικρές ασημένιες αποικίες στον αέρα. Κάπου βαθιά κάτω απ’ τα μάτια μου ανοίγεται κρατήρας. Σκύβω και βλέπω σπλάχνα μαβιά. Μέσα της ανθίζουν παλιά ναυάγια, ολοκαίνουργα λά­στιχα αυ­τοκινήτων, κάτασπρα οστά εραστών λειασμένα, μοτοσυκλέτες, πέρ­λες, κλιματιστικά, λαμα­ρί­νες, όστρακα, πλαστικές σαγιονάρες σ’ όλα τα χρώ­ματα του καλοκαιριού που πέρασε. Φτιάχνουν ένα στρό­βιλο που αρχίζει να ελίσσεται. Τα αντικείμενα πετούν τώρα απαλά πάνω απ’ το νερό σε κυκλικό χορό. Μια ανάληψη είναι έτοιμη να συντε­λεστεί… συντελείται· όταν από τη μεριά της στεριάς ακού­γο­νται θόρυβοι.

Ένα μπλε φορτηγό με έλα και με όπα γεννοβολάει μες’ στα βελούδα της νύχτας, μια ξύλινη βαρκούλα με πορτοκαλί πανί, στην άκρη της θάλασσας.

Και το όνειρο συνεχίζεται.

ΗΡΩ ΝΙΚΟΠΟΥΛΟΥ