Στὴν οὐρὰ τῆς Ἀγάπης

ΤΑ ΜΕΤΑΘΥΜΙΚΑ ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΗ ΖΕΡΒΑ

1.

Οἱ λόγοι μιᾶς ὡραίας

            μ’ ἐξενεύρισαν.

            Μὰ ἡ ματιά της,

            τ' ἄτακτα στήθη

            καὶ οἱ λεῖες γάμπες

            - πρέπει νὰ τὸ παραδεχθῶ,

            κάναν τὰ λόγια της μὲ τὰ πολλὰ

            μεστὰ σοφίας.

                       

            Θέλουν νὰ καταργήσουνε τὰ φῦλα,

            ἄρα τὸ πάθος καὶ τὴν ἀγωνία  --

            Θέλουν ἀπ’ τὰ θηλαστικὰ

            νὰ πέφτουνε αὐγὰ

κι αὐτὰ νὰ σιγοσπᾶνε.

Τὸ ἀρσενικὸ νὰ γίνει θηλυκό,

            τὸ θηλυκὸ ν’ ἀλλάξει πλάση,

            κανένας νὰ μήν εἶναι μὰ νὰ δύναται,

νὰ μὴν ὑπάρχει μέσα, οὔτε πέρα,

μόνο ἕνα στιλπνό, οὐδέτερο ἐδῶ

χωρίς τὸ Ναὶ καὶ τ’ Ὄχι.

           

Θέλουν --, καὶ μᾶλλον ἔχουν δίκιο.

Μοῖρα τῶν παλαιῶν ἀρχοντικῶν

εἶναι νὰ γίνουνε μουσεῖα -- ἡ μόνη συμφιλίωση,

γιατί κανένα φῶς δὲν ἀνατέλλει γιὰ νὰ μείνει.

Ἔτσι καὶ τὸ χειρότερο θὰ ἐναλλάσσεται

μὲ τὸ καλύτερο, μὲς στὴν ἀτέρμονη τροπὴ

τῶν ψευδαισθήσεων σὲ ψευδαισθήσεις.

Ἀλλὰ κι ἐγὼ στὸν τάφο μου   

ἀντὶ γιὰ κατσαρίδες καὶ σκουλήκια,

θά  ’χω γιὰ σίχαμα τὴν Πρόοδο

μὲ ὅλα τὰ καλὰ καλά της.

2.

Ἀκούγαμε ἀγγόγγυστα νὰ ἐκφέρει

τὶς πιὸ κυνότυπες κοινοτοπίες.

Ἀκούγαμε θαυμαστικοί, ἔστω καὶ δῆθεν,

ὅπως ἀκοῦμε τοὺς θαυμαστικοὺς γονιοὺς

νὰ διηγοῦνται τοὺς ἄθλους τῶν παιδιῶν τους.

Ἀκούγαμε, ἀκούγαμε γιατὶ ἦταν μούρλια ἡ γυναίκα του

κι ἔδειχνε σφόδρα ἐρωτευμένη μὲ τὸν ἄντρα της --

μόνο οἱ ἀληθινὲς γυναῖκες ἄλλωστε

θὰ ἐκτιμοῦν τὸ ἔργο σου

χωρὶς νὰ τό ‘χουν κὰν διατρέξει.

Ἀκούγαμε ἀγγόγγυστα, θαυμαστικοί

καὶ βλέπαμε περιπαθεῖς ἐξίσου

πόσο ξεχειλιστὰ ὀμόρφαινε ἡ ὄμορφη γυναίκα

μὲ κάθε σοβαρὴ ἀρλούμπα τοῦ ἀνδρός της.

3.

Μακάριοι ὅσοι ἀγαποῦν, γιατὶ μποροῦν καὶ νὰ μισήσουν.

Εἶδα κι ἐγὼ γλυκυφανεῖς μνησίκακους νὰ κόπτονται περὶ

ἀγάπης.

Ἀλλὰ χωρὶς Χριστό, θὰ ξέραμε γιὰ  Φαρισαίους;
Χωρὶς τὸ Ὄρος Ἐλαιῶν, ποιὸς θά ‘ταν θεολόγος;

Λένε πὼς ὁ τρανὸς πατέρας τῶν «Χριστιανικῶν πηγῶν»

τὰ τέντωσε χωρὶς τὸ ράσο του

ἀνάμεσα σὲ δύο νοικιασμένες καῦκες !

Ἡ Ἀγάπη περισσεύει μέσα κι ἔξω ἀπ’τὸ κρεββάτι.

Ἄδειασαν οἱ οὐρανοί, πέρασε ἡ πίστη, 

ποιὰ ἐλπίδα μένει; -- Παναγιά μου, νὰ περάσουμε καλά !

Ἔτσι καὶ στὸ κεφάλαιο περὶ ἀγάπης,

θ’ἀκμάζουν φιλοφρονητικοὶ οἱ κρυφομισητὲς καὶ νεοφαρισαῖοι.                                                                

18 Δεκ. 2015