ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΓΥΡΟΣ, Οι δυναμικές της χειραφέτησης, Οι εκδόσεις των συναδέλφων, σελ. 268
Το βιβλίο αυτό, με τον ενδεικτικό υπότιτλο: «Από
το “δικαστήριο της ιστορίας” στους “ελεύθερους συνεταιρισμένους παραγωγούς”», συγκροτήθηκε
κυρίως από τις φιλοσοφικές, πολιτικές και κοινωνικές αναζητήσεις του συγγραφέα
σε δικτυακό τόπο. Το κυριότερο ερώτημα που θέτει είναι τι εξακολουθεί να
ονομάζεται «Αριστερά».
Δηλαδή,
η πολιτική σχηματοποίηση και λειτουργία, εντός των οικείων θεσμών, της αντίστασης
στην διεργασία παραγωγής και αναπαραγωγής της «αγοραφοβικής» πρακτικής συνεχίζει
τη σταδιοδρομία της μ’ αυτήν τη δηλωτική επωνυμία, παρά τις κάποιες απόπειρες
να μεταβαπτισθεί.
Προφανώς
η κοινωνική διαμαρτυρία και στις μέρες μας συνιστά μια υπό διαμόρφωση δυναμική
που βρίσκεται σε διαρκή ένταση απέναντι στο μονοσήμαντο πολιτικό πεδίο, με δύο
αλληλοπλεκόμενες κύριες εστίες, τον εργάσιμο και τον υπό διάθεση χρόνο. Με
δεδομένα τα προβλήματα που διαρκώς ανακύπτουν στο χώρο της εργασίας και με την αύξουσα
σημασία που αποκτά ο διαθέσιμος χρόνος απαιτείται τόσο να μην αποδυναμωθεί η
αρθρωμένη αντίσταση στην καταπιεστική εργασία όσο και να μην εδραιωθεί η
ψευδαίσθηση της αυτοδιάθεσης των αναγκών μια πλήρως εμπορευματοποιημένης
κοινωνίας. Και στις δύο πτυχές της καθημερινότητας
προέχει η εξουδετέρωση των ιμάντων νομιμοποίησης στη διεργασία επιβολής άνωθεν
της κοινωνικής συναίνεσης. Ό,τι προκύπτει πριν και μετά την εργασία συντείνει
στην αναπαραγωγή της εργασιακής δύναμης που έχει ακόμη να διεξαγάγει αγώνες για
την άρση της μισθωτής της υπόστασης και του κράτους του κεφαλαίου.
Πάντως,
ακόμη καταγράφεται η γονιμοποίηση της οργανωμένης ανατρεπτικής πολιτικής
δύναμης από την αυθόρμητη πρωτοβουλία. Στον βαθμό, δηλαδή, που συνεχίζουν να
μεσολαβούν ως αναγκαίοι σύνδεσμοι κινήσεις ανένταχτων, οι οποίες ενθαρρύνονται
γι’ αυτήν την μεσιτεία και συχνά δεν εκβιάζεται η ενσωμάτωσή τους στον
κομματικό μηχανισμό. Αυτή η τριπλή διάταξη: κόμματα-κινήσεις
ανένταχτων-κοινωνικά κινήματα είναι που καθιστά επίκαιρη και ελκυστική τη
στρατηγική της κοινωνικής χειραφέτησης. Ό,τι δηλαδή, παραμερίζει τόσο την ιδέα
της ιδεολογικής «ουδετερότητας» των παραγωγικών δυνάμεων όσο και την πόλωση που
υφίσταται η ανθρώπινη «υποκειμενικότητα» κατά το χρόνο εμπορευματοποίησης των
αξιών χρήσης.
Επιπλέον,
δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη η «προσευχή» στη θέση του «επιλόγου». Ο
συγγραφέας στρέφεται προς την «καθολική ενέργεια», δηλαδή στην «αγάπη, στη
δύναμη της αγάπης, στη μετοχή της αγάπης, στην ενέργεια της αγάπης». Με συναφές
το εισαγωγικό ερώτημα: «γιατί να επαναστατήσεις αν δεν αγαπάς τον κόσμο, τον
εαυτό σου και τη φύση;». Ποιοι δεν συναινούν να μετέχουν στους «μάχιμους
δρόμους της αγάπης και της ελευθερίας»; Μόνο όσοι και όσες συμμερίζονται
καθημερινά τον «κόσμο της παρακμής και της εξουσίας …».
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΝΟΥΤΣΟΣ
 |
| Γιάννης Ψυχοπαίδης, Πορτραίτο Γ. Μπ., ακρυλικό σε καμβά, 100 x 100 εκ. |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου