Από τις Μουζικούλες

Δεν υπάρχει αρκετή

ταπείνωση, παρηγορία, συντριβή,

ελθέτω η βασιλεία Του, η χαρά Του δεν υπάρχει.

Δεν πέφτει μάννα εξ ουρανού

οι αγγέλοι Του αποδήμησαν, ουκ έστι φόβος. Μην απο-

ζητήσεις την ανακούφιση

της λειτουργίας, την εσφαλμένη αταραξία,

την ίσως και ψυχή, τις ανένδοτες ψαλμουδιές

να λαφυραγωγούν επί το τάχα σώμα,

τ' αργυρά θυμιατήρια, τη νέραϊδη γειτονοπούλα σου

στο τρίτο στασίδι, τον πεθαμένο επίτροπο

του ιερού ναού, την κατάνυξη τής ήταν εποχής, την

ευσχήμονα μυρωδιά της λεβάντας στα ξυρισμένα μάγουλα

των τριαντάρηδων (που ήσαν όλοι σαν τον θείο μου:

ψηλόλιγνοι, μελαχρινοί, ωραίοι).

Μην καταδέχεσαι την αυταπάτη.

Για σένα ουκ έστι τόπος μετανοίας.

Μόνον διώξε,

διώξ' τον τον τρόμο, πετροβόλα τον τρόμο,

τούτο το κακάσχημο, τούτο το ασουλούπωτο,

το μεγαλόκορμο θηλαστικό.

Ηλίας Λάγιος