Το χριστουγεννιάτικο δέντρο

Όλη τη νύχτα χιόνιζε στο κοιμισμένο σπίτι

Και μόνον εγώ αγρυπνούσα κι έστεκα

Γυρνώντας πάλι αδέξια στα παιδικά μου χρόνια

Κάτω από το χριστουγεννιάτικό μας δέντρο

Ανάμεσα από τα λαμπρά στολίδια και τα δώρα του

Μονάχα εγώ αγρυπνούσα και περίμενα

Ώσπου το χιόνι ολόκληρον να με σκεπάσει

Το κρύο χιόνι το παμπάλαιο και αθέατο

Που έπεφτε από τους γλαυκούς φεγγίτες

Και τα βαθιά ραγίσματα του ταβανιού

Αυτό το χιόνι-ράκος μ’ έκρυψε

Αυτό το χιόνι-παγετώνας

Μαζί με τα στολίδια και τα δώρα μ’ έκρυψε

Θαμπώνοντας τα μάτια και την ορφανή ψυχή μου

Ω το πρωί - να μην ερχόταν καθόλου το πρωί

Μ’ αυτή την παγερή ερημιά που πλάκωνε

Στον γελασμένο κόσμο

Οι μάγοι κι αν ξεκίνησαν δεν έφτασαν ποτέ –

Τα δώρα τους ανεπίδοτα έμειναν τόσα χρόνια

Κι έξω από το παραθύρι μου με βήματα κρουστά

Οι στρατιώτες του Ηρώδη περιπολούν ακόμα

Φοβάμαι και κλαίω γιατί είμαι κι εγώ μικρός

Αλήθεια λέω –τόσος, τόσος δα, μικρός–

Πενήντα πέντε χρόνια έμεινα μικρός

Σαν λιμνασμένο φύλλο στ’ άσαρκα

Στα παιδικά  μου μάτια

Ανήλιαγος κι εξόριστος σ’ έναν σταματημένο χρόνο

Ηλίας Κεφάλας