Μπροστά στην κάλπη

Σκέφτομαι όχι τι θα ψηφίσω εγώ, αυτό χρόνια τώρα το ξέρω, αλλά εκείνοι οι καθημαγμένοι της κρίσης. Εκείνοι που πια δεν έχουν φωνή, που δεν έχουν ρεύμα, που είδαν τους δικούς τους να αυτοκτονούν, εκείνοι που έμειναν άνεργοι. Κυρίως όλοι και όλες που είδαν ένα σάπιο σύστημα να τους κουνά αλαζονικά το δάχτυλό και να λέει πως όλοι εσείς φταίτε για τα δεινά που τραβάτε, γιατί ήσασταν άσωτοι, γιατί κλέψατε ευδαιμονία και ευημερία που δεν σας αναλογούσε, γιατί κλέψατε ζωή που δεν σας έπρεπε. Αυτό το σύστημα που είπε πως για όλα τα παραπάνω δικαίωμα είχε μόνο αυτό, δικαίωμα στην ζωή, στον πλούτο, στην χλιδή. Γιατί αυτό το σάπιο σύστημα θεώρησε χρόνια τώρα πως οι άνθρωποι είναι υπήκοοι που αρκούν πάντα λίγα που φαίνονται πολλά για να τους εξαγοράσει. Και σήμερα πια μπροστά στην κάλπη αυτό το σύστημα θυμάται τον πλέον χυδαίο εαυτό του, τον πιο τιποτένιο, τον πιο επικίνδυνο. Αυτό το σύστημα με τα συγκεκριμένα πρόσωπα θεωρεί ότι κανείς μα κανείς δεν έχει δικαίωμα να το αμφισβητήσει, γιατί το κράτος του ανήκει, οι υπήκοοι του ανήκουν, ο πλούτος είναι δικός του. Σήμερα πια που νοιώθει ότι μπορεί να χαθεί το έδαφος κάτω από τα πόδια του, σήμερα που αισθάνεται ότι δεν είναι τόσο άτρωτο όσο νόμιζε, σήμερα βγάζει τον χειρότερο εαυτό του, χωρίς κανέναν έστω υπαινιγμό αστικής ευγένειας, χωρίς καμία έστω υποψία αισθητικής, εντελώς brutale, επιτίθεται μανιασμένα απέναντι σ' έναν κόσμο που του λέει αρκετά έως εδώ. Και επιστρατεύει τον τρόμο, την ύβρη, την  συκοφαντία, την προπαγάνδα, το ψέμα και την υποκρισία. Τους σταθερούς συμπαραστάτες που κάποιοι ήταν εν υπνώσει αλλά τώρα όλοι μαζί στηρίζουν αυτό που τους τάιζε χρόνια.

Προσπαθούν να πείσουν τον κόσμο ότι έμαθε να του αρέσει το τέρας, ότι έχει γίνει ο κόσμος όπως είναι αυτοί. Αυτό πωλούν στην αγορά και λένε μην μας αρνηθείτε, εμείς είμαστε εσείς, εσείς είστε Βενιζέλος και Σαμαράς και οι φίλοι τους. Αυτό θέλουν να μας πούνε. Μην πάτε λένε σε κάποιους που δεν τους ξέρετε, κάποιους που θα σας καταστρέψουν. Η δική μας λένε η καταστροφή σας είναι οικεία, είναι από τους δικούς σας ανθρώπους, από αυτούς που χρόνια τώρα γυρνούσαν στους καφενέδες της χώρας και όχι στους δρόμους και στις διαδηλώσεις. Αλλά πια πόσο να αντέξεις την καταστροφή ακόμη και αν είναι οικεία, ακόμα και αν έχει γίνει κτήμα σου, ακόμα και αν νομίζεις ότι αυτή η καταστροφή δεν είναι καταστροφή αλλά μια παραίσθηση. Γιατί αυτό λένε οι άθλιοι του συστήματος. Όμως ακόμα και αυτό το βλέπουν ότι δεν πείθει. Και βλέπουν το βράδυ των εκλογών ως μια νέμεση που δεν μπορούν να αποφύγουν. Απέναντι σ' ένα σύστημα που καταρρέει, απέναντι σε μηχανισμούς που θα ξεπεράσουν τον χειρότερο τους εαυτό, έχουμε να καταθέσουμε τις ηλιόλουστες μέρες της άνοιξης, τα τραγούδια μας, το πάθος για κάτι πραγματικά λεύτερο και αξιοπρεπές. Έχουμε να πούμε πράγματα της αλήθειας, πράγματα της ελπίδας. Να πούμε πως ήρθε η ώρα να γίνουμε πολίτες που εξοστρακίζουν αυτούς που εκτέλεσαν συμβόλαιο θανάτου. Τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο. Η κάλπη που έρχεται είναι η ευκαιρία όχι της Αριστεράς αλλά ενός εκάστου που είδε την ζωή του να γίνεται συντρίμμια τα χρόνια που πέρασαν. 

ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΣΑΚΕΛΛΙΩΝ

    INDICATORE, Εγκατάσταση