Κοινωνικός δαρβινισμός, φυλετική θεωρία (απόσπασμα)

ΤΟΥ ΓΚΕΟΡΓΚΙ ΛΟΥΚΑΤΣ

Η βιολογική αιτιολόγηση της κυριαρχίας των εκμεταλλευτριών τάξεων και των αποικιοκρατικών λαών υπήρχε ήδη στον Νίτσε και στον κοινωνικό δαρβινισμό με τη μορφή της ιδεολογίας του απανθρωπισμού, που εμφάνιζε τον καταπιεσμένο ως κατ’ αρχή αλλιώτικο, ως «βιολογικά» γεννημένο για την εκμετάλλευσή του και για δουλειά. Ο Χίτλερ πάει πιο πέρα αυτή την τάση. Γράφει: «Έτσι, μια από τις σημαντικότερες προϋποθέσεις για τη δημιουργία ανώτερων πολιτισμών ήταν η ύπαρξη ανώτερων ανθρώπων […] είναι μάλλον βέβαιο ότι η πρώτη ύπαρξη της ανθρωπότητας δεν στηρίζεται στην εξημέρωση των ζώων, αλλά περισσότερο στη χρησιμοποίηση των κατώτερων ανθρώπων.».[1] Στη γερμανική φυλετική θεωρία ο άρια είναι μια ύπαρξη η οποία από κάθε άποψη διαφέρει ποιοτικά από τις άλλες ανθρώπινες φυλές. Σε κανένα τομέα της κοινής δράσης οι άριοι δεν μιλούν κοινή γλώσσα μ’ αυτές. Είναι κατ’ αρχήν αδύνατη η μεταξύ τους κατανόηση ή το αποτέλεσμα θα είναι η εξόντωση ή η σπίλωση της ακάθαρτης φυλής. Και το παραμικρότερο αίσθημα ανθρωπιάς απέναντι στους εχθρούς του φασισμού –που σύμφωνα με την «εσωτερική» φυλετική θεωρία (φυσικά) ανήκουν στις κατώτερες φυλές- αποτελεί ένδειξη ότι αυτός που αισθάνεται τέτοια ανθρωπιά ανήκει στην ακάθαρτη φυλή. Έτσι ο φασισμός διαπαιδαγωγεί ολόκληρο τον γερμανικό λαό κατ’ αρχήν στην απανθρωπιά ή για να το πούμε καλύτερα –αναφερόμαστε στις προηγούμενες αναλύσεις μας- θέτει ολόκληρο τον λαό υπό την τυραννική πίστη που εξαναγκάζει τον καθένα στην κτηνώδη απανθρωπιά, προκηρύσσει την απονομή βραβείων για την απανθρωπιά. Πράξεις ανθρωπιάς προκαλούν την απειλή εξόδου από τη «λαϊκή κοινότητα», προκαλούν τη θέση (του ατόμου) εκτός νόμου.

Ο ποιοτικός διαχωρισμός των ανθρώπων σε ανώτερες και κατώτερες φυλές διαπερνά όλη την «εθνικοσοσιαλιστική κοσμοθεωρία». Αυτή η άποψη υπάρχει, σε φιλοσοφικό επίπεδο, στον Τσάμπερλαιν. Ο Ροζεμπεργκ συνειδητά εφαρμόζει αυτές τις παραινέσεις σε όλα τα επίπεδα της γνωσιοθεωρίας, της αισθητικής κλπ. Αυτά αποτελούν την ιδεολογική θεμελίωση του εθνικοσοσιαλισμού, της σημερινής φρικτής πρακτικής -την οποία η ανθρωπότητα διαπιστώνει με τρόμο, απέχθεια και μίσος- που εξαρχής εφάρμοσε ο χιτλερισμός απέναντι στους καλύτερους γερμανούς και απέναντι στους λαούς από την αρχή του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου. Είχε δίκιο, λοιπόν, ο Ρόζεμπεργκ όταν έλεγε –αφού πρώτα είχε εκθειάσει την προσφορά του Τσάμπερλαιν - ότι: «η παγκόσμια ιστορία ως φυλετική θεωρία αποτελεί την άρνηση της φθίνουσας ουμανιστικής διδασκαλίας, με τα σημερινά χαρακτηριστικά της.».[2] Αυτή η ιδεολογία οδηγεί στο να βλέπει ο γερμανός στη χώρα του ως ζώο αυτόν που σκέφτεται διαφορετικά και εκείνον που ανήκει πέρα από τα σύνορα της χώρας, αυτόν που ανήκει σε άλλο λαό, να τον βλέπει, ανάλογα με τις συνθήκες, ως υποζύγιο ή ως βόδι προς σφαγή. Ο χιτλερικός/ροζεμπεργκικός τύπος του γερμανικού επιθετικού ιμπεριαλισμού, λοιπόν, δημιουργεί με τη μορφή της φυλετικής θεωρίας έναν εκσυγχρονισμένο κανιβαλισμό, ως αποτέλεσμα της κοσμοαντίληψης που προκύπτει από την αντιδραστική ιδέα της ανισότητας της φυλετικής θεωρίας ως το βάρβαρο αποτέλεσμα που το πηγαίνουν ως την έσχατη κτηνωδία. Έτσι εξηγείται η συχνή κριτική του Χίτλερ και του Ρόζεμπεργκ στον παλαιού τύπου σοβινισμό και εθνικισμό.

---

[1] Όπ. π.

[2] Rozenberg, Der Mythus des XX jehrhunderts,σελ. 588.

 Petite église de Céphalonie, Το μικρό εκκλησάκι της Κεφαλονιάς,
λάδι και μολύβι σε μουσαμά, 115,2x130,6εκ., 1920-1927,
Κληροδοσία αντί Φόρου Κληρονομιάς Νικολάου Παρθένη,
Εθνική Πινακοθήκη- Μουσείο Αλέξανδρου Σούτσου