Σπαράγματα – σε δεύτερο πρόσωπο

Εργοστάσιο θανάτου – οι ράγες που νυχθημερόν έστρωσες πάνω στη σπασμένη πέτρα, φέρουν το προϊόν προς καύση, πάραυτα. Και μπροστά στο φούρνο. Οι σάρκες σου τροφή στην πυρά των Νιμπελούγκεν . Η μυρωδιά ακόμη να φύγει. Άρνηση της ίδιας της φύσης;

Τον άκουσες; ‘’υπάλληλος ήμουν, πειθαρχικός υπηρέτης του λαού μου, ακάματος, τυπικός εργαζόμενος, όλες οι σφραγίδες στη θέση τους, έγγραφα άψογα συνταχθέντα, με τα ίδια χέρια…’’ εκείνα των χαδιών σε στήθη γυναικεία και παιδικά κεφάλια, εκείνα τα ίδια καθώς άναβε τη φωτιά στο κρεματόριο. Τόσο κοινότοπο.

Τι σε παραξενεύει; Η Συνθήκη των Βερσαλλιών υπεγράφη στα δώματα και τα κρεβάτια των έκφυλων Λουδοβίκων, μοιράστηκαν τα ιμάτια της πάλαι ποτέ Αυστροουγγαρίας, κανείς παραπονεμένος, ό,τι πρέπει για έναν ακόμη πόλεμο. Όσο για τους εβραίους, θα τελειώσουμε γρήγορα μ’ αυτούς, εκεί στο Άουσβιτς, στην έξοδό τους προς τη Δύση. Δεν ξέρεις να διαβάζεις χάρτες;

Μάρτα, Σοφία και Ζοζεφίνα, Αννιέσκα, Μαρία και Στανισλάβα, Εύα και Όλγα και Ροζαλία, το χέρι σας φιλώ.

Λέων Σίνγκερ, γεννημένος 1/3/1884, τα ξυριστικά σου στη βαλίτσα, βιτρίνα στο Άουσβιτς, μάλλον δεν το είχες σκεφτεί.

Ρεβέκκα,  αλήθεια το λες; Άνοιξες την ντουλάπα,  και  πέταξες βιαστικά  τα άσπρα γοβάκια  του γάμου σου στη βαλίτσα;

Ίνες Μέγιερ από την Κολωνία και κυρία Φρανκ από το Άμστερνταμ στις βαλίτσες σας έχασα τις λέξεις.

Ενέσεις φαινόλης – λέξεις. Λέξεις;   

Καζιμίερτς Νικήτα, το ριγέ σου ρούχο κρεμασμένο στην κρεμάστρα – α, όχι, αποκλείεται να είχε κρεμάστρα ρούχων εδώ, αγόρι μου.       

Η ορχήστρα τι παιάνιζε τα πρωϊνά, Ισαάκ;

Το τσίγκινο τάσι του φαγητού σου.

Μα ναι, τους εκτελούσαν γυμνούς, καλό μου.  

ΥΓ: Ο Στάνισλαβ, φύλακας στο Άουσβιτς – Μπιρκενάου, στο μεσημεριάτικο διάλλειμα, διηγήθηκε: ήταν μια γυναίκα σήμερα που με ρώτησε, ‘’ το πάτωμα ήταν το ίδιο τότε;’’ Ύστερα περπατούσε άκρη την άκρη, σύρριζα στους τοίχους.  

Άουσβιτς – Μπιρκενάου, Νοέμβρης 2013

ΝΙΚΗ ΤΡΟΥΛΛΙΝΟΥ