Στην Πλατεία Ταξίμ

Ο ασκητής βρέθηκε για μιαν ακόμη φορά στην πλατεία Ταξίμ. Ανάμεσα στις χιλιάδες λαού άκουγε τον άνθρωπο που θα γινόταν βασιλιάς να λέει ότι είναι συνεργάτες τρομοκρατών. Έβλεπε να τα ματωμένα σώματα και ανέπνεε δύσκολα από τον όγκο χημικών. Οι μπάτσοι έριχναν κανονιές με νερό, μα λες και όλα αυτά αντί να τρομοκρατούν τον κόσμο τον θύμωναν περισσότερο. Γη και Ελευθερία ζητούσαν οι Τούρκοι αδελφοί, οι χαμένοι της ιστορίας της μεγάλης ανάπτυξης. "Οι θρησκευτικοί κανόνες είναι οι υπέρτατοι" είπε ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, και αμέσως τα μπουκάλια με το Γενί Ρακί άνοιξαν στην πλατεία και το «γιασασίν» ακούγονταν μέχρι την Άγκυρα. Ο ασκητής σαν να είναι είδε το πρόσωπο του Ναζίμ Χικμέτ, αυτό το σκαμμένο πρόσωπο να απαγγέλει πάλι τους στίχους για το νερό και τον αέρα της Ινσταμπούλ.

 Η εξουσία και η αλαζονεία σκιάζουν το πρόσωπο του Ερντογάν, σκέφτηκε ο ασκητής και πήρε το δρόμο κατά το κονάκι των αλεβιτών που ζητούν σεβασμό στην ταυτότητα. Γέφυρα του Σελίμ είπε ο Ερντογάν, και οι μνήμες του αίματος ξύπνησαν πάλι. Δεν υπάρχουν άνθρωποι, μόνο μεγαλεία, σκέφτηκε ο ασκητής, καθώς είδε την αγαπημένη του φίλη να βγαίνει από το Ορτάκιοϊ, την όμορφη γειτονιά δίπλα στη θάλασσα. Κρατούσε γάζες και καθαρό οινόπνευμα για τις πληγές των ανθρώπων. Ξέρω τι σκέφτεσαι, του είπε. Ο ασκητής περπατούσε πάνω στα παλιά τείχη της Πόλης για να δει αυτό που γινόταν. Θυμήθηκε τις ματωμένες πρωτομαγιές του Ταξίμ και ρίγησε όταν άκουσε το σύνθημα "Αντίσταση στο Ταξίμ αντίσταση παντού".

Η αγαπημένη του φίλη άρχισε να τραγουδά Χικμέτ: "Δεν έχω να σου δώσω τίποτε άλλο, πάρεξ ένα κόκκινο μήλο, την καρδιά μου". Και λες πως τούτοι οι στίχοι διαπερνούσαν όλο εκείνο το πλήθος, λες και οι ποιητές είχαν βγει σεργιάνι στην Πόλη, λες και η σκιά του Χαν Ντικρ ήταν εκεί παρούσα. Όλα αυτά για λίγα δέντρα κι ένα ποτήρι ρακί, όλα αυτά για την ελπίδα ενός καλύτερου κόσμου στην κάθε μέρα μας. Χαϊρλίδικη να ‘ναι η εξέγερση, είπε η αγαπημένη του φίλη, κι ένοιωσε μέσα του μια ευλογία μυστική για όλα αυτά που αξιώθηκε να δει και να ζήσει.

Ο ασκητής κίνησε για την μονή της Χώρας, ν' ανάψει ένα κερί γι' αυτούς που έφυγαν στην εξέγερση, να πει μια προσευχή σ' αυτούς που συνεχίζουν. Η αγαπημένη του φίλη είχε σταθεί απέναντι σε μια αντλία νερού και χαμογελούσε. Είχε μείνει γυμνή από τη μέση και πάνω και ήξερε πως είχε νικήσει τους κανόνες της θρησκείας. Κατά βάθος, ο ασκητής ήξερε πως το νερό ήταν αδύναμο μπροστά της, πως η καταστολή ήταν πια αδύναμη απέναντι στις ψυχές των ανθρώπων που πίστεψαν ότι μπορούν. Γιασασίν αρκαντάς, είπε, και ξαναγύρισε στο Ταξίμ.

ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΣΑΚΕΛΛΙΩΝ