Φρίξον ήλιε

Αλέξανδρος Βέργης- Χωρίς τίτλο

Το φασιστικό, δολοφονικό, ύπουλο και μαφιόζικο χτύπημα κατά αλλοδαπών εργατών γης στην Μανωλάδα πρόσφατα, είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου της παθογένειας μέρους της ελληνικής κοινωνίας. Το ίδιο το παγόβουνο παραμένει βαθιά ριζωμένο μέσα μας, παγωμένο, κρυμμένο και σκοτεινό και που λιώνει πολύ αργά. Με πρόφαση την κρίση που μαστίζει την Ελλάδα τα τελευταία τρία χρόνια, ο πήχης κοινωνικής προστασίας και ανεκτικότητας έχει πάει πολύ χαμηλά, τόσο χαμηλά που σε λίγο θα σκάβουμε για να τον δούμε.

«Η Ελλάδα είναι ένας τόπος σκληρός για τους Έλληνες», είχε πει σε μία συνέντευξή του ο άγγλος συγγραφέας Τζον Φόουλς πριν από πολλά χρόνια. Μήπως όμως ήρθε η ώρα να εξετάσουμε αν είμαστε κι εμείς σκληροί με τη χώρα μας, την πατρίδα μας, τον τόπο μας, το έθνος μας το ανάδελφο; Όπως πάνε τα πράγματα σε λίγο δεν θα γνωρίζουμε και δεν θα αναγνωρίζουμε τίποτα. Θα είμαστε όλοι ξένοι. Θα είμαστε όλοι σαν ξένοι. Ο σώζων εαυτόν σωθήτω. Θα παίρνει ο ένας τη δουλειά του άλλου, τα δικαιώματα ο ένας του άλλου. Θες η ταχύτητα με την οποία καλπάζει η φτώχεια και η εφιαλτική ανεργία, θες ο τρόπος με τον οποίο εξελίσσεται η παγκοσμιοποίηση, θες η έλλειψη της δικής μας κρίσης να αντιληφθούμε την κρίση που ζούμε, δίνοντας μεγάλη σημασία στα υποπροϊόντα μιας τεχνητής φούσκας-ευμάρειας, στα χρόνια που έρχονται, ακόμα και το να περπατάμε στο κέντρο της Αθήνας για τις πιο τετριμμένες μας δουλειές θα είναι μια δοκιμασία.

Η ελληνική κοινωνία έχει αλωθεί και έχει αλλοιωθεί. Έχει αλωθεί από έναν ληξιπρόθεσμο καταναλωτισμό ακραίας μορφής ο οποίος εν τέλει αλλοίωσε την κάποτε άδολη και ευγενή ελληνική ψυχή, εκείνη του 19^ου αιώνα για την οποία έγραψαν και ύμνησαν οι Μπάιρον και Γκαίτε. Όμορφο το ευρωπαϊκό κουστούμι το οποίο μας φόρεσε (με επιλογή μας) η ΕΟΚ το 1980, αλλά μήπως μας το χάρισαν χωρίς ούτε μία πρόβα, με συνέπεια να μας στενεύει στον καβάλο; Μήπως, τότε, δεν ήμασταν έτοιμοι για τη βουτιά αυτή στα βαθιά νερά της Δύσης; Μήπως δεν ήμασταν καθόλου, μα καθόλου έτοιμοι για την Ευρωζώνη και το ευρώ; Και μήπως ο λόγος για τον οποίο δεν μπορούμε πια να ζούμε χωρίς δανεισμούς και δανεικά οφείλεται στην οριστική μας εσωτερική πτώχευση ως ανθρώπινες μονάδες και ως κοινωνία εν γένει που δεν έχει κοινωνική συνοχή; Δεν λέω ότι φταίμε μόνο εμείς για τη δεινή κατάσταση στην οποία έχομε περιέλθει και ότι δεν έπαιξε —και δεν εξακολουθεί να παίζει— το ρόλο του ο ξένος παράγων.

Μετά τις συνεχείς και αδιάλειπτες επιτηρούμενες αποτυχίες των τριών μνημονίων, τα παράλογα μέτρα λιτότητας και την θηριώδη βουλιμία τραπεζών και αγορών, είναι ηλίου φαεινότερο ότι η μείωση μισθών και συντάξεων, το μάδημα του εισοδήματος της μεσαίας τάξης, το ξήλωμα του κοινωνικού ιστού με την κατάργηση κάθε έννοιας κοινωνικής προστασίας, δεν φέρνουν νέες δουλειές, δεν φέρνουν επενδύσεις, δεν φέρνουν ανάπτυξη, δεν φέρνουν πιο κοντά το τούνελ απ’ όπου ελπίζουμε κάποια μέρα να δούμε μια χαραμάδα φωτός. Κι εγώ δεν θέλω να παριστάνω τον απαισιόδοξο. Αλλά, για να είμαι συμβατός με τις άγιες μέρες του Πάσχα που έρχονται, Φρίξον ήλιε θα έλεγα για τα όσα χειρότερα μας περιμένουν στη γωνία, για τον υπάρχοντα γύρω μας κόσμο που καταρρέει και για την επερχόμενη κατάντια του τόπου μας…

ΝΤΙΝΟΣ ΣΙΩΤΗΣ