Η ζωγράφος του μήνα

ΤΗΣ ΛΗΔΑΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ

Χριστίνα Μαϊφόση

Η ζωγράφος του Δεκεμβρίου είναι η Χριστίνα Μοϊφόση. Γεννήθηκε στην Κύπρο και ζει στην Αθήνα. Σπούδασε στην ΑΣΚΤ της Αθήνας (2007-2012), ζωγραφική, με δάσκαλο τον Γιάννη Ψυχοπαίδη, γλυπτική, με δάσκαλο τον Νίκο Τρανό, χαρακτική, με δάσκαλο τον Γιάννη Γουρζή.

Έχει συμμετάσχει στις ομαδικές εκθέσεις «Με ασβέστη και θάλασσα, εικόνες πάνω στην ποίηση του Οδυσσέα Ελύτη», στο Σπίτι της Κύπρου (2011), Διαγωνισμός της Νέας Υόρκης, «the artist wanted», στην προβολή μιας μεγαλο-οθόνης στην time-square (2012).

Το έργο της Χριστίνας Μαϊφόση εστιάζεται στην ανθρώπινη έκφραση. Φτιάχνει πρόσωπα που θα μπορούσαν να έχουν δημοσιευθεί σε περιοδικά ποικίλης ύλης και φανερώνουν, μέσα από την αψεγάδιαστη τελειότητά τους, καθώς και μέσα από το πεποιημένο της στάσης τους, το επίπλαστο της δημιουργίας τους.  

Αποτυπώνει τα χαρακτηριστικά των μορφών της, καίρια, σε μια κραυγή τρόμου, μια έκφραση θυμού ή αποφασιστικότητας, σε ένα βλέμμα σοβαρό, μελαγχολικό, απελπισμένο, νοσταλγικό, αλλά και έτοιμο να δράσει, σε ένα χαμόγελο σαρδόνιο ή ύπουλο, σε δυο χείλη ερμητικά κλεισμένα, σε ένα πρόσωπο, χαραγμένο από το χρόνο, που προβάλλεται μπροστά από ένα σωρό από πεταμένες εφημερίδες και φωτογραφίες, που φανερώνουν από τη μια το πέρασμα του χρόνου κι από την άλλη το βίαιο προσπέρασμά του από δυνάμεις που το άτομο, μόνο του, δεν είναι σε θέση να εμποδίσει.

Κατασκευάζει δένδρα που τα φύλλα τους απαρτίζονται από αποκόμματα γραπτών κειμένων. Χρησιμοποιεί τη θραυσματική γλώσσα του μοντέρνου, του φωτορεαλισμού και του εξπρεσιονισμού. Δουλεύει με τη δύναμη που ασκεί η αναπαράσταση του πραγματικού στον θεατή, χωρίς να ενδίδει στην εύκολη λύση της απλής μίμησης. Ενδίδει στη συναισθηματική φόρτιση και την καταγράφει χωρίς ενοχές, ως μαρτυρία με καλλιτεχνικές, κοινωνικές και ίσως και πολιτικές διαστάσεις. Στηρίζεται σε ένα στέρεο σχέδιο και στις απλές παχιές ή πολλές λεπτές και λεπτομερείς πινελιές. Για να δείξει την αληθινή φυσιογνωμία τής τραυματισμένης, κακοποιημένης, εσωστρεφούς, δύσθυμης ή και απλά κουρασμένης ανθρώπινης ύπαρξης. Και να αναδείξει την ομορφιά και τη βαρβαρότητά της.