Με διάθεση ριζοσπαστική

ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΒΟΥΛΓΑΡΗ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΡΕΒΕΔΟΥΡΑΚΗΣ, Στιγμιόγραφο, εκδόσεις Πλανόδιον, σελ. 48

Ας αρχίσω από το τέλος, από τους τελευταίους στίχους της συλλογής, γιατί νομίζω ότι φωτίζουν ολόκληρη την πρώτη αυτή εκδοτική χειρονομία του Γιώργου Πρεβεδουράκη (γ. 1977).

Μας περιθάλπει ο κίνδυνος

και της εγρήγορσης η θαλπωρή

μέσα από καθρέφτες ανακριτικούς που τρίζουν

ας συναντηθούμε τουλάχιστον

πριν μας ξεκάνει το κάπνισμα

οι δίαιτες

η εγγενής πεζογραφία

Το βίωμα της ήττας λοιπόν, η οποία ήττα είναι κοινωνικά, δηλαδή πολιτισμικά απολύτως προσδιορισμένη, περιγράφοντας εδώ μια ολόκληρη εποχή, την εποχή μας, η οποία, για πρώτη φορά στον νεοελληνικό βίο, αντί για την ποίησή της, προσδιορίζεται από την «εγγενή πεζογραφία».

Η ήττα που στοιχειώνει αυτούς τους στίχους, αλλά και το βασικό αιτούμενο που προκύπτει, δηλαδή η έντονη ανάγκη της συνεύρεσης, καθώς και η συνακόλουθη συνομιλητικότητα, η συντροφικότητα που χαρακτηρίζει τον τόνο των ποιημάτων, μας παραπέμπουν κατευθείαν στη μεταπολεμική ποίηση της ήττας και στα χαρακτηριστικά της, έστω κι αν άλλα είναι τώρα τα συμβάντα και τα επεισόδια. Όμως, ίδια είναι η αίσθηση του αδιεξόδου, ίδια η βασανιστική διερώτηση για το μέλλον που δεν προκύπτει, τουλάχιστον δεν προκύπτει ευοίωνο, μέσα από την «εγγενή» πρόοδο, δηλαδή μέσα από τις τρέχουσες βεβαιότητες της εποχής.

Futura

Προσεληνώσου ήσυχα

κι έλα να θυμηθούμε συντροφιά

στη νιοστή μας μοναξιά

τη λιμνοθάλασσα της Κοραή

κι εκείνα τα παράκτια μπαράκια της Μαβίλη   

Η άλλη όψη της μεταπολεμικής εποχής ήταν η μπητ εξέγερση του τόνου της φωνής, η μεγαληγορία, η απροσδόκητη σύζευξη εικόνων της καθημερινότητας που σόκαραν και χλεύαζαν το κοινό αισθητήριο, αλλά και που προσγείωναν ακόμα και τον λυρισμό χωρίς να τον καταργούν, όπως π.χ. με τον τρόπο του Γκόρπα.

Σταθμός «Λιανοκλάδιον»

Ο Αύγουστος επινοήθηκε

για να λύνεις τα μαλλιά σου

να μαγεύεις τον απόηχο βιαστικά

περνώντας από έρημο σταθμό

για τρεις Κυριακές

δίχως κόμπο

Αυτές οι δύο τάσεις διατρέχουν τη συλλογή του Πρεβεδουράκη, από αυτές εκκινεί για να δοκιμάσει, να αρθρώσει τη δικιά του φωνή, μέσα στα σημερινά συμφραζόμενα. Δεν διαφαίνεται πού θα καταλήξει, παρ’ ότι έχει αφήσει αρκετές και ενδιαφέρουσες «αναμονές».

Αν δεν σου έμοιαζε

ασήκωτη η ζωή

δεν θα ‘χες δύναμη

ούτε σελίδα να γυρίσεις