Σοφία Φίλντιση

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

Κωνσταντίνα Αραπάκη- Χωρίς τίτλο

 Συγκεντρώσαμε εδώ, σε αυτό το μικρό Αφιέρωμα στην Σοφία Φίλντιση (που τόσο απότομα άφησε στη μέση τις κουβέντες μας στις 27 του περασμένου Απρίλη) τις ουσιαστικές και αντιπροσωπευτικές καταθέσεις ανθρώπων που την γνώρισαν και συνεργάστηκαν μαζί της ή είχαν, με οποιονδήποτε άλλον τρόπο, την ευκαιρία να εκτιμήσουν τον χαρακτήρα, το έργο της και την όλη στάση ζωής της. Η Σοφιά, την οποία με αφορμή ένα διαφορετικό Αφιέρωμα σε αυτό ακριβώς το ένθετο της Κυριακάτικης Αυγής είχα και εγώ την αγαθή τύχη να συναντήσω στην ζωή μου (τέτοιες συναντήσεις δεν είναι αυτονόητες ούτε δεδομένες), ήταν άνθρωπος ακέραιος, μαχητικός, με έναν ιδιαίτερο τρόπο ευαίσθητος και ανένδοτα αισιόδοξος: συνδυασμός κοινωνικά ακαταμάχητος (από την συναναστροφή μαζί της μόνον να ωφεληθείς, ψυχικά και πνευματικά, μπορούσες) αλλά, σε ιδιωτικό επίπεδο, εξαιρετικά επώδυνος. «Δεν είμαι καλά, καθώς στην καρδιά μου κουρνιάζουν όλα, κι είν’ αργά να την αλλάξω. Και γιατί; Τα έχω βρει μαζί της», έγραφε πριν λίγο καιρό σε μια επιστολή της στον Ανδρέα Καρακίτσιο. Μην παραλείποντας, λίγο παρακάτω, να κατακρίνει, όντας η ίδια, πραγματικά, «έξω από συντεχνίες», τους «ατάλαντους, άνοστους, δειλούς απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας». Την λυπούσε βαθύτατα την Σοφιά που ο εκδοτικός οίκος Πατάκη θα πολτοποιούσε τα μη πωληθέντα αντίτυπα των βιβλίων της· αδυνατούσε να κατανοήσει την ενέργεια καθεαυτήν, θεωρώντας την ως βιαιοπραγία απέναντι σε οποιαδήποτε έννοια πολιτισμού, υλικού και πνευματικού. Σε αυτόν τον πολιτισμό η ίδια συνεισέφερε με τις επιλογές τής ζωής της (την Καλαμάτα, επί παραδείγματι, που μέσα από το δικό της βλέμμα μάς έδειξε στο ντοκιμαντέρ του ο Χάρης Παπαδόπουλος) και του έργου της (ανεξερεύνητες πτυχές του οποίου, παρεμπιπτόντως, φέρνει κοντά μας ο Μιχάλης Μερακλής, διαβάζοντας την ποίησή της: Ελένη, Πορθμείο, Ο ήχος του Νότου). Αυτό το πολύ λίγο μπορέσαμε να κάνουμε εδώ, κυρα-Δασκάλα. Χαιρετίσματα στον Όμηρο Πέλλα!

Σταυρούλα Τσούπρου