Θα πούμε το τραγούδι του που ξεκινά απ' τον ήλιο
Με την απόκρημνη λαλιά του τηλεβόα
Ολκάδος που συνήντησε τον νεαρό τιτάνα
Με ρίγανη στα χείλη του κι ολόκληρη την χώρα
Μες στο στήθος του.
Το ρήμα κρουσταλλώθηκε και φέγγει
Κι ακόμη τρέχουν τα κορίτσια
Μεσ’ στα πλατυά φουστάνια τους
Στις δροσερές μαρμαρυγές της άσπιλης ημέρας
Μέσα σε ρίγος που γελά καθώς ξανθή γοργόνα
Σ' ένα καράβι ορθόπλωρο που πλέχει
Στον ουρανό της θάλασσας με τα μεγάλα μάτια
Φωνές θερμές γλυκές παιδίσκες των ερώτων
Πάνω στη γη κ’ επί των χόρτων ή στα φύλλα
Βιβλίου γιομάτου δένδρα πράσινα σαν παραθύρια
Που βλέπουν προς την άνοιξι
Χωρίς απροσδιόριστη φενάκη μα με πλήθος
Πολύχρωμων παλμών μεταξωτής αιώρας
Σε κάστρο δόξας μυρμηκιάς με πλούσια ζώνη
Σφυγμένη δυνατά στη μέση της ημέρας
Πλατυά στα στέρνα μας
και τα πουλιά μας τρέχουν στον αέρα
Ανδρέας Εμπειρίκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου