Κατά την επιστροφή στην Ιθάκη

Ανάμεσα στο ποτέ ξανά και στο συνέχεια πάλι
η ευτυχία ή αυτό που της μοιάζει
που αποτραβιέται αν το πλησιάσεις
μα γνέφει λες και υπάρχει
(λες και υπάρχεις
λες και υπάρχω
λες και υπάρχει αυτό το δόσιμο του ενός στον άλλο)
 
Το αναγνωρίζεις βέβαια εύκολα ως συμφορά 
αλλά μονάχα για ένα κλάσμα 
μόνο με μάτια ορθάνοιχτα
που ακόμα καίγονται να ρίξουν μια ματιά
στην ευτυχία 
 
Έπειτα σαγηνεύει πάλι με βλέφαρα μισόκλειστα
κι αυτό που έτσι σαγηνεύει –λες–       
δεν μπορεί να ’ναι η συμφορά
 
Η συμφορά ή η ευτυχία  
ό,τι απ’ τα δυο κι αν είναι 
έχει τ’ αδύνατα εύθραυστά της χέρια διπλωμένα
ή τ’ ακουμπά στα πόδια
κι έχει ξανθά μαλλιά
και τραγουδά απαλά ή μιλάει   
σε αυτιά που τίποτα άλλο πια δεν θέλουνε ν’ ακούνε 
παρά μονάχα εκείνη.    
 
(Erich Fried, 1921-1988)
μετάφραση: Αλέξιος Μάινας