Ο ποιητής

Ποιητής θα γίνει ο Φαρίντ, χαχα, ποιητής
 
Μέσα στη ζέστη του μεσημεριού τρελό
ζουζούνισμα εντόμων
στη σκιά της χουρμαδιάς αποκοιμιέται
 
Κάτω απ’ τα κλειστά του βλέφαρα
βαδίζει ράθυμα στην όχθη πλάι
χέρια στις τσέπες
η σχολική του τσάντα πιο βαριά στους ώμους
 
Παιδιά ανέμελα τον προσπερνούν
μια νεαρή γυναίκα ανάμεσά τους
με άνθος λωτού στο χέρι 
αργά στρέφει το κεφάλι προς το μέρος του
 
Ερωτευμένος ο Φαρίντ, χαχα, ερωτευμένος
 
Τινάζεται απότομα
την έχει ξαναδεί
στην αγορά ή στον δημόσιο κήπο ίσως
Κορίτσια φλυαρούν στην άκρη του νερού
καμιά δεν τη θυμίζει 
Το βλέμμα της γρίφος αρχαίος 
 
Η μητέρα με τα πλυμένα ρούχα στο πανέρι
περιμένει
εκείνος σήμερα δεν βιάζεται
του Αυγούστου αεράκι ανεπαίσθητο 
τον σπρώχνει απαλά
σαν τα λευκά πανάκια στις φελούκες
 
Τόπος γαλήνιος ανοιχτός
ο ήλιος δύει τις μορφές
τα χρώματα οι σκιές αλλάζουν
 
Στη μνήμη του αίφνης αναδύονται
μια σχολική εκδρομή
τα ίχνη μιας τοιχογραφίας
Η νεαρή γυναίκα με το άνθος
τώρα αλλού κοιτά
γύρω της φτερουγίζουν
μυστικά 
κι αυτός
σαν κείνη την ημέρα στο μουσείο
 
στην ώχρα του χρόνου
χάνεται
στο πράσινο του μαλαχίτη
απ’ το βραχιόλι της
                                                                        
Φαρίντ, γιε μου, πού είσαι;
 
Γιολάντα Σακελλαρίου
(1948-2025∙ ανέκδοτο ποίημα, που δεν πρόλαβε να δημοσιευθεί κάτω από την ένδειξη «Ποιήματα που τώρα γράφονται»)