Σκοτεινό ποτάμι

(σε κόκκινη σινική)  
 
Πάντα ονειρευόμουν μια μέρα
σε μέγεθος καρφίτσας
να με τσιμπάει στον ύπνο
πριν το σκοτεινό ποτάμι
που λέγεται σιωπή
μας γυρίσει στη λίθινη εποχή.
 
Εκεί η ζωή έχει τη μυρωδιά του αίματος
από κάποια μάχη χωρίς τέλος.
Η επιβίωση κενή σελίδα
απλώνεται ανάμεσα στο εγώ και στο εσύ.
 
Εσύ
η χλοερή επιμονή της γης
Εγώ 
ένα μάτσο ανείπωτα οστά
στους πράσινους λόφους.
Ανάμεσά μας ο πρόγονος που λέγεται
Κανένας.
 
Αν ο μύθος μάς θυμάται
ίσως είμαι κάτι περισσότερο απ’ την ανάγκη
της επιβίωσης 
 
μια στοίβα με φορέματα
ή μια κοιλιά με έμβρυα.
 
Καθώς η εποχή προχωράει 
το σώμα αγνοείται
που σημαίνει ότι ο κόκκινος αέρας
που φυσάει
επιβάλλεται.
 
Τότε καταλαβαίνω
πόσο επικίνδυνη
μπορεί να είναι η συνάντηση
μ’ ένα χρώμα.
 
Λίνα Φυτιλή