Κάποτε είχες μια χώρα,
Είχες δικό σου σπίτι,
Όπου με τους οικείους
Φύτευες άνθη και ρόδα...
Δεν τίμησες την πατρίδα,
Δε φύλαξες το σπίτι,
Δε φρόντισες τους οικείους
Και μια μέρα τα ’χασες όλα.
Τότε γιατί στα μάτια σου
Διαβάζω αυτή τη θλίψη,
Και τους χειμώνες στα ξένα
Περιπλανιέσαι γυμνός;
Γιατί λαχταράς ν’ ακούσεις
Ξανά τη δική σου γλώσσα,
Κι απ’ το δικό σου παγκάκι
Να βλέπεις καμένη γη;
Ξανά να φυτεύεις σπόρους
Και να πλανίζεις σανίδες,
Κι αφού νυμφευτείς και πάλι,
Να περιμένεις παιδιά; -
Αφού στους εχθρούς και πάλι,
Φοβούμενος τον αγώνα,
Τη δύσκολη ώρα θ’ αφήσεις
Το σπίτι και την τιμή...
Γελοίε! Αυτή η θλίψη
Διασκεδάζει τους ξένους,
Αφού οι παλιάτσοι δεν έχουν
Δικαίωμα να πονούν...
Μείνει εκεί και μάθε,
Να ’σαι αφέντης της μοίρας!
Γνώρισες τον εαυτό σου;
Τότε κράτα τους στίχους.
1925
Ίγορ Σεβεριάνιν
(1887-1941)
Μετάφραση: Ευγενία Κριτσέφσκαγια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου