Οι ουρανοί ασπροφύλαχτοι μάς ξύπνησαν
τα δάχτυλα στην αγκαλιά
που συνέχιζε να είναι Χρόνος,
χωρίς τον άλλον με τις άσπρες τρίχες.
Σταθήκαμε εκεί που το δέντρο
φύτρωνε· ο νοτιάς των σωμάτων
τού άφηνε μια ελαφριά υπόσχεση
στο διαφοριστικό το σήμερα.
Πυκνή η σιωπή δεν έσπασε από νεολογισμούς,
ό,τι ο άνθρωπος πλάθει για το μη με λησμόνει,
τις ιδέες που προφυλάσσει για την άκρη του κόσμου
στο δωμάτιο με τις περισσότερες σαύρες.
Και το δέντρο που από τώρα και στο εξής
δεν θα βλέπαμε στην κάμαρα,
θα επιθεωρούσε τον καινό αέρα,
ως σάρκα και χρέος από τις αναμνήσεις.
Αντιγόνη Κατσαδήμα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου