στριφογυρίζει ο πανικός κάθισμ’ αφού δεν βρίσκεις:
λες να ’ν’ η εξομολόγηση σκαμνί όταν μαστορεύεις;
με ποια εξαρτήματα θα οδηγηθεί ξεσκέπαστη στη
λαμπερήν ασκήμια της ξεμάλλιαγη μια αλήθεια; κι
αδράχτηκες στου μπόλικου το φεγγαροκλωνάρι μη
στον θεό σου λησμονάς όσα φυρά λιπαίναν τής λύπης
σταυρωτές σιωπές τώρα όπως πας ν’ αγγίξεις ‒το
πλέον βαθύ τών τρωκτικών πηγάδι θέτει η αγάπη‒ τι
δέλεαρ κάθε σου επωδός κρυφτό σε ανόδων πτώσεις!
Κώστας Θ. Ριζάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου