Του ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΜΠΟΥΡΑ
ΣΑΡΑ ΘΗΛΥΚΟΥ, Στον κήπο γυναίκα, Εκδοτική παραγωγή Β. Βασιλείου & Σία Ε. Ε., σελ. 44
Η αφηγηματική φωνή σηκώνει εδώ το βάρος και τις ενοχές του κόσμου, ολάκερου, χωρίς εξαιρέσεις, αποκλεισμούς, αφορισμούς, αλλά με τις διαστρωματώσεις της σάρκας που ποθεί να ξαναγίνει πνεύμα, ενιαίο και αδιαίρετο… όπως ήταν στον μυθικό κήπο της Εδέμ, στην Εδέντια του ποιητικού Γαλαξία μας. Ποιήματα ποιητικής, υπαρξιακές εκδοχές ατόφιας, άδολης και γνήσιας απελπισίας. Η ερωτική μοναξιά είναι το πρόσχημα της ποιότητας προκειμένου να μην καταβαραθρωθεί στο δέλεαρ της ποσότητας.
Λόγος μουσικός, παρηχήσεις άφθονες, ευρηματικές, η δύσκολη παρήχηση του “μι”, η Μαρία άτονος αλλά όχι και άτονη. Ο Αδάμ και η Εδέμ ομοιοκαταληκτούν στην άβυσσο των κολασμένων στεναγμών μας. Κι ο Παράδεισος, η Παράδεισος για την ακρίβεια, είναι το ωκεάνιο εκείνο συναίσθημα που βιώνουν οι περιπατητές, οι ποιητές και οι σαλοί, σαν αντικρίσουν τον ήλιο του ελληνικού μεσημεριού να πέφτει κάθετα στη θάλασσα και να την ξεγυμνώνει από τα κόκκινα κοράλλια της και κάθε ανάμνηση παραδεισίας αιδούς, άτοπον κι άχρονον άλλωστε μέσα σε τόσο Φως.
Ο λόγος της Σάρας Θηλυκού είναι προφητικός, μεσσιανικός, ευαγγελικός θα έλεγα, αν ήθελα να προκαλέσω τον ορθολογισμό σας.
Σπανίως διαβάζω πονήματα με έντονο το δραματικό στοιχείο, αφ’ εαυτών μονόλογοι πολυπρισματικοί, όπου η πολυφωνία επιτυγχάνεται από την υπέρβαση του όποιου “εγώ” προς την ονειρική εκείνη λίμνη όπου το “εμείς” φωσφορίζει και συναριθμούται.
Γλώσσα πεποικιλμένη, ιδιόλεκτος καθαρεύουσα, μακριά από συγχρονικούς δεσμούς κι ακατάλυτα δεσμά με τους προκατόχους ή τους συνοδοιπορούντες…
Η Σάρα Θηλυκού είναι λογοτέχνης φτασμένη και ποιήτρια πρωτοπόρος, αφού βυθίζεται στην παράδοση, στα διαχρονικά νάματα της πολυεπίπεδης ελληνικής γλώσσας κι αρύει το ουσιώδες με μια συμπυκνωμένη λακωνικότητα που θα την φθονούσε κι ο πλέον διακεκριμένος εργάτης του Λόγου και της Τέχνης.
Δυστυχώς, ένα τόσο φωτεινό παράδειγμα δεν θα βρει εύκολα μιμητές γιατί είναι υψίσυχνο και χρειάζεται μεγάλη γενναιοδωρία, πλήρη αυταπάρνηση για να φτάσεις εκεί, στην κορυφή του Παρνασσού των Μουσών και να μην ξαναπέσεις να πνιγείς στα ρηχά, σαν τον Σίσυφο.
Όμως ακόμα κι έτσι, ως μετέωρο δίχως σκιά, ως κυκλικώς επανεμφανιζόμενος κομήτης με κοινωφελή πολυχρωμία, κάθε ποιητική άρθρωση συλλογικών οραμάτων είναι ευπρόσδεκτη και καθιστά την Σάρα Θηλυκού ιδιάζουσα φωνή στα Ελληνικά μας Γράμματα, μοναδική, θα έλεγα…
Απορώ πώς δεν βρέθηκε κανένας ακόμη να μελοποιήσει αυτά τα αριστουργηματικά αποκρυσταλλώματα του Άρρητου.
Και ένα δείγμα ποιητικής δεξιοτεχνίας, όσο κι αν είναι δύσκολο να αποδοθεί σε τρία αποσπάσματα η αρχιτεκτονημένη μακρο-δομή αυτής της πρωτότυπης ποιητικής σύνθεσης:
πρώτο μου ποίημα στο διηνεκές
λίαν καλό λίαν κακό και λίαν λείο
ύπουλο σαν μήλο
απαλό σαν φίδι
*
γυνή εγώ γυμνή
κι ούτε ένα φύλλο
να με περιβάλλει
*
σύκα και τριαντάφυλλα
όλα ανοιχτά
στον ήλιο
*
εφτά σού εμφύσησα αναπνοές
η πρώτη για εσένα
η δεύτερη για εσένα
η τρίτη για εσένα
η τέταρτη για εσένα
η πέμπτη για εσένα
η έκτη μου αναπνοή
την έβδομη σου πρόσφερε
*
και είπα
και έγινες
εσύ το πλάσμα φως νερό σκοτάδι
σε μία στιγμή μεγάλης έκρηξης
του νου μου του θυμού και της λατρείας
Η Σάρα Θηλυκού φιλοτεχνεί στον αργαλειό του ποιητικού της εργαστηρίου μεγάλες μουσικές συνθέσεις με πλούσιες ρυθμικές εναλλαγές που φωτίζουν τα νοήματα με έναν καινοφανή “ανάγλυφο” τρόπο αναδεικνύοντας έτσι την πλαστικότητα μορφών άρρηκτα δεμένων με το περιεχόμενό τους.
O Κωνσταντίνος Μπούρας είναι Επισκέπτης Καθηγητής Θεατρικής Κριτικής στο ΕΚΠΑ και ποιητής
 |
| Κώστας Τσόκλης, Κόκκινο δέντρο, 2008, ακρυλικό σε μουσαμά και ξύλο, 225 x 170 εκ. |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου