Ήλιε, δώσε μου τη μέρα σου,
το σημερινό εικοσιτετράωρο
με τίποτε λιγότερο από το χώμα
του μακρινού βουνού,
την άμμο και τα όστρακα.
Φτάνει αυτό για να ρίξω το τάμα
στη θάλασσα και στο πάλι,
να πω εδώ που ενσαρκώνομαι
σ’ αγαπώ ζωή ένα με τη σιωπή σου
χωρίς να ξέρω για πόσο ακόμα.
Γίνομαι από αυτά τα πέντε λεπτά,
από το πρώτο μπάνιο,
όπως σημαίνει το φως με τον τρόπο του,
ξεμακραίνει το αόρατο δέρμα του ήλιου
από τις οικοδομές, τις ζωές των ανθρώπων
που χάνουν και ζητούν την αρτιμέλειά
τους.
Αντιγόνη
Κατσαδήμα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου