Γιάννης Ρίτσος

Με αφορμή την επέτειο του θανάτου του

Έσχατο σημείο

Εφημερίδες, χειρόγραφα, αγάλματα, σταχτοδοχεία,

κι άλλοι νεκροί (από φυσικό ή βίαιο θάνατο) – γέμισε ο τόπος,

δεν έχεις πού ν’ ακουμπήσεις το χέρι σου ή μια σκέψη. Το χειρότερο:

ετούτες οι φωτογραφίες, χιλιάδες – πώς σωριάστηκαν εδώ πάνω; –

όλες δικές του, ναι, σε διάφορους χώρους και χρόνους, σε διάφορες στάσεις,

άλλες ρητορικές ή ερημικές, με πλάγιο φωτισμό ή κάθετο,

άλλες σε ημίφωτα πρωινά ή εσπερινά μ’ ένα σκυλί στ’ ακρογιάλι,

ή μ’ ένα κηροπήγιο στη σκάλα, ή στην εξέδρα με όλα τα παράσημά του,

Ποσειδώνας; Απόλλωνας; Χριστός; δημαγωγός; θεατρίνος; ή μήπως ερημίτης

με μιαν ακρίδα στον ώμο του, μια πεταλούδα στα μαλλιά του,

με κίτρινα αγκάθια στους κροτάφους και στα πόδια. Ποιος είναι

αυτός ο υμνημένος και λιθοβολημένος; Πού να κρύψει το βλέμμα;

Πού την απόσταση; Πώς να ανταποκριθεί; Σε ποιον; Κι έτσι καθώς βουλιάζει

μέσα στα τόσα πρόσωπα που του ’χουν δώσει, που έχει πάρει, τον βλέπω

να βγάζει το δεξί του χέρι, διάτρητο, μόνο, πάνω απ’ την πλημμύρα, χαιρετώντας

ένα πλυμένο λευκό φανελάκι κρεμασμένο στο δέντρο, πάνω στο λόφο.

Αθήνα, 25.ΧΙΙ.79