Γκρουμ της ποίησης

Στην σιωπή των βιβλίων υποταγμένος

προσπαθείς να εισχωρήσεις στο πνεύμα της γραφής των άλλων

κι εκείνο αμίλητο σε ξαποστέλνει   

σαν γκρουμ απατεώνα, ξενοδοχείου

που στοίχειωσε, δεν αντέχει άλλο κακό.

Πώς θα εκδικούνταν ο γκρουμ την κλεμμένη αίγλη,

το μέρος το παγιδευμένο με νεκρές ψυχές, πώς θα εκδικούνταν

το ελώδες σανατόριο, τον σκελετό μιας ονειρεμένης δυστυχίας;

Μ’ ένα στουπί από βενζίνη— ο τόπος θα φλεγόταν νύχτα  

κι ο ήλιος του γκρουμ θα έπινε το φως των σκιών.

Παρανάλωμα πυρός. Ποιητική φαντασμαγορία.

Το γκρέμισμα, μι’ ανεστραμμένη κορυφή.

Δεν έχει σημασία η διάρκεια, μόνο η στιγμή.

Τα σκοροφαγωμένα έργα της λογοτεχνίας

προορίζονται για λιποτάκτες της ζωής— δεν θ’ ασχοληθείς.

Έγκλειστος ξόδεψες μελαγχολία ωρών και ημερών,

επέτρεψες να εισδύσει μέσα σου κύμα ντροπής

μιας ατελέσφορης, νοσηρής ροπής προς αναμέτρηση

με τους στρυφνούς νεκρούς.

Όμως δεν είσαι αφελής· από τους ζωντανούς

άρχοντες της γραφής, οι πιο πολλοί

και θέλουν και μπορούν να σε τιμούν.

Της εποχής σου αλκή; Η εξωστρεφής διασκέδαση.  

Σχεδιάζοντας μια ελαφρώς προσωπική μανιέρα,

αφομοιώνοντας των ομοίων σου την ποιητική, θ’ ανακηρυχθείς:

Γκρουμ της ποίησης.

Ο ήλιος του γκρουμ πίνει το φως των σκιών.

Βέλος ζωής, όλβιο πυροτέχνημα εκδίκησης.

Ο γελαστός γκρουμ της ποίησης.

Ηρωικά —τα χέρια σου ζουν για τα συντρίμμια— κουβαλάς

το παρανάλωμα και τον γκρεμό  

στο πένθιμο και μισητό

σανατόριο των γραμμάτων.  

Αλέξανδρος Μηλιάς