Η ζωγράφος του μήνα

Η ζωγράφος του Φεβρουαρίου είναι η Σοφία Παπαδοπούλου, Γεννήθηκε στην Αθήνα όπου ζει και εργάζεται σήμερα. Παρακολούθησε μαθήματα ζωγραφικής στα εργαστήρια του Τάσου Ρήγα (1990)και των Θόδωρου Πάντου και Πέτρου Κουφοβασίλη (2000-2008). Συνέχισε τις σπουδές της στην ΑΣΚΤ της Αθήνας, όπου και είναι τελειόφοιτη, στη ζωγραφική με δασκάλους τους Τριαντάφυλλο Πατρασκίδη, Βασίλη Βλασταρά και Γιώργο Καζάζη. Παρακολούθησε ταυτόχρονα μαθήματα σκηνογραφίας στο εργαστήριο της Λιλής Πεζανού, φωτογραφίας στο εργαστήριο του Μανώλη Μπαμπούση, ψηφιδωτού στο εργαστήριο της Δάφνης Αγγελίδη και γλυπτικής στο εργαστήριο του Νίκου Τρανού.

Έχει παρουσιάσει τη δουλειά της ατομικά, το 2008 με τον τίτλο «Σύμβολα», στην Αίθουσα Τέχνης ΣΥΝ, στα Εξάρχεια. Συμμετείχε σε ομαδικές εκθέσεις, όπως οι «Ρίζα 10», στο Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων «Μελίνα» και «Το ρούχο ως κατοικία του σώματος», στην Τεχνόπολι (2011),η «Θύτης και Θύμα», στα πρώην Σφαγεία του Ταύρου (2012), η «Δίπολα», στην Πινακοθήκη του Δήμου Αθηναίων και «Τα παιδία παίζει», στο Πολιτιστικό Κέντρο «Μελίνα» (2015), οι «Stand up for», στο Loft και «Η πρόληψη μέσα από την τέχνη», στην Φωκίωνος Νέγρη 16 (2016), η «Όταν ξυπνά του σώματος η μνήμη», στις Εικαστικές Αναζητήσεις (2017).

Οι εικόνες που φτιάχνει η Παπαδοπούλου με την τεχνική του κολλάζ αντλούν τη νοηματική αλλά και την αισθητική τους δύναμη μέσα από τη μαγεία του ονείρου και του παραμυθιού. Τον χώρο όπου όλα είναι δυνατά μέσα στις ασυνείδητες συνάψεις τους και τα όρια μιας προκατασκευασμένης λογικής συνάφειας καταλύονται, για να αναδυθεί απροκάλυπτη η καλλιτεχνική και ίσως και η πραγματική αλήθεια . Πλάθει τις πόλεις της μέσα στο παράδοξο της ταχύτητας και της στασιμότητας ως ένα διχασμένο σώμα, αποτελούμενο από στοιβαγμένα ασφυκτικά αυτοκίνητα, που δίνουν στο θεατή τους με την κλίση τους την αίσθηση ότι τρέχουν, και από κτήρια, που μοιάζουν να λειώνουν και να βυθίζονται μέσα στο χώρο. Αφήνοντας ανάμεσά τους τη μοναχική μορφή να βαδίζει σε μια φλεγόμενη, κόκκινη χαράδρα. Γράφει τα τοπία της ως κερματισμένους βράχους και ατίθασα οργωμένα χωράφια που συντίθενται με εξπρεσιονιστικά παραμορφωμένα προσωπεία και σχηματοποιημένες κυβιστικά φιγούρες, μέσα στις τρυφερές αποχρώσεις της γκουάς όπου αιωρούνται σαν σύννεφα επικολλημένες φωτογραφίες.

Χτίζει τα εσωτερικά της με τον τρόπο του Ντιμπιφέ ως τοιχογραφήματα με δομημένα στρώματα ψυχρών και ζεστών χρωμάτων όπου προβάλλουν πλάσματα εξωπραγματικά και πραγματικά. Φωτίζει τα θλιβερά πρόσωπά της με το οδυνηρό αλλά φλεγόμενο βλέμμα τους. Δείχνει με την ανάμειξη διαφορετικών στοιχείων διαφορετικών κινημάτων του μοντέρνου τον βαθιά τραυματισμένο και αλλοτριωμένο, ρευστό και παρόλα αυτά ζωντανό και αντιστεκόμενο στη μαζικοποίησή του με το φόρτο των συναισθημάτων του, ανθρώπινο, σύγχρονο κόσμο μας.

ΛΗΔΑ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ